Hello, mister!

We laten de Nepalese sneeuw en kou weer lekker achter ons! De eerste vijf uur richting Kuala Lumpur lig ik lekker onderuit blut te wezen in een veel te grote Business Class-stoel (even een opfrisser, gezien het laatste blog alweer even geleden is: Martijn kocht een Economy ticket, maar niet zomaar eentje, nee, de allerlaatste van die vlucht), terwijl Martijn opgepropt tussen de Nepalezen druk z’n geld aan het tellen is (grapje natuurlijk, behalve van dat blut zijn. Maar dat zijn we gelukkig allebei, want ja, eerlijk zullen we alles delen!). Midden in de nacht landen we in Kuala Lumpur, waar we twee uur in de rij staan voor een bagagecheck – en dat terwijl we echt linea recta het vliegtuig uitkomen… Zie het nut er nu, maanden later, nog niet helemaal van in (slapeloze nachten.. wie brengt het antwoord?!). Daarna doen we onze favoriete Kuala Lumpur-activiteit: een tukje op het vliegveld. Dit keer hebben we geluk met een paar lege bankjes, ligt toch wel even een stukje lekkerder dan de grond! ’s Ochtends stappen we op het vliegtuig richting Bali, waar we worden verwelkomd door een schone & luxe luchthaven, én een heeerlijk temperatuurtje!

Offeringen & klederdracht: Bali

We besluiten de eerste nacht in Kuta door te brengen – waar we eerlijk gezegd eigenlijk niet al te veel tijd willen doorbrengen (Kuta staat zo ongeveer gelijk aan Salou, maar dan vol met dronken Australiërs die stuk voor stuk denken in maatje S te passen. En nee, dat is niet zo.)  Maar, ’t ligt dicht bij ’t vliegveld, en we hebben wel zin om heel even lekker te relaxen. We vinden een chill en betaalbaar hotel met heerlijk zwembad. Ik heb m’n backpack nog niet eens af of Martijn ligt er al in… Die dag hangen we lekker daar rond, fruitsapje erbij, en eind van de middag genieten we van een biertje en ijsje op het strand. Het strand in Kuta is verder niet zo spannend, er wordt redelijk veel gesurfd maar ’t strand zelf is best vies en de zee ziet er ook niet zo aantrekkelijk uit. ’s Avonds eten we heeerlijk ons eerste Indonesische maal, mmmm, kijken uit naar de rest van de maand!! De volgende ochtend is het tijd om het prachtige Bali eens te ontdekken! We huren een scooter, wachten tot de regenbuien overtrekken, pakken honderdduizend keer onze tas in en uit omdat het steeds nét niet past op de scooter, en dan gaan we er lekker vandoor! We zijn van plan om ongeveer een weekje weg te blijven, lekker crossen door oost & midden Bali, zin in! We rijden een stuk langs de kust (dat klinkt altijd leuker dan het is, omdat je gewoon op een drukke weg rijdt en niets van die hele kust ziet ;)) en hebben een eerste stop in Sanur. Daar neemt Martijn even een duik in de zee en drinken we lekker wat in een strandtentje. Best leven zo! We vervolgen onze tocht, nemen nog een kijkje bij het ‘zwarte’ strand op een heel niet-toeristisch plekje, waardoor het vol ligt met afval en iedereen je met grote ogen aankijkt. Blijft toch bijzonder en relativerend om af en toe een beetje te kunnen zien hoe de ‘gewone’ bevolking hier nou leeft. De wegen op Bali zijn trouwens echt perfect, super goede kwaliteit, wat een verschil met alle andere landen die we tot nu toe hebben bezocht.. het effect van massatoerisme! Halverwege de middag komen we aan in Padang Bai, waar we besluiten te overnachten. We worden direct aangesproken door een mannetje uit het dorp, die een goedkope kamer voor ons heeft. Prima, geregeld! Rest van de middag lopen we lekker rond langs het strand, drinken wat en genieten van de zon. ’t Stadje is redelijk uitgestorven, maar je hebt er super veel leuke restaurantjes en er hangt een fijne sfeer :-)

Volgende ochtend weer lekker vroeg op pad! We willen waarschijnlijk eindigen in Lovina, en dat is nog best een stuk rijden. Omgeving is erg mooi vandaag, voor het eerst uitzicht op de vulkaan (soort van, eigenlijk zie je alleen maar wolken, maar dat mag de pret uiteraard niet drukken). We lunchen onderweg op een heel leuk plekje waar we heerlijk vers gegrilde vis eten, en besluiten dan een hot springs in de buurt te bezoeken. Deze zit vol locals, die eigenlijk allemaal niet zo goed kunnen zwemmen maar dit wel heel hard proberen, wel schattig. Even lekker opwarmen terwijl we het al warm hadden ;-) Net als we weg willen gaan worden we aangesproken door een man die ons vraagt of we al een plek hebben om te overnachten. We willen ‘m eigenlijk direct afwimpelen, maar verrassend genoeg heeft hij precies de juiste argumenten om ons over te halen naar ‘zijn’ hostel mee te gaan: een huisje direct aan de zee, de eigenaar speelt gitaar, én bakt ook nog eens de lekkerste saté. Speciaal voor ons, op de barbecue. Tsja… Daar kunnen we natuurlijk geen nee tegen zeggen! Het huisje is behoorlijk vervallen; wat komt doordat de huidige eigenaar de boel nogal laat versloffen, zoals de jongens die momenteel vrijwillig de boel nog enigszins draaiende houden ons vertellen. Terwijl we daar lekker kletsen (en nep-lachen om moppen waar we geen zak van begrijpen door het steenkolen-Engels…), wordt er heerlijk gekookt – wat we lekker gelijk mogen proeven! We slapen direct naast de zee, die sinds een paar dagen behoorlijk wild is (schijnt altijd een maand per jaar het geval te zijn) en dat is goed te merken…. De hele nacht heb ik het gevoel alsof de zee ons ieder moment uit bed komt vegen. Als er daarna ook nog eens een MEGA-gekko over de muur loopt die ik zelfs zónder bril (en ja, ik ben zo goed als blind!) weet te spotten, gevolgd door een fijne dikke spin, is de slapeloze nacht een feit.. Ach ja, morgen toch geen verplichtingen ;-) We ontbijten lekker met vers gebakken banaan en vervolgen daarna onze tocht naar Lovina. Ook hier worden we onderweg weer aangesproken door een meneertje die ons een betaalbare kamer weet te bieden aan het strand. De rest van de middag doen we lekker niks: lezen, lunchen en Martijn geniet van een heerlijke massage. In de tuin van het hostel geven de vader en kinderen uit het gezin een privé-concertje, zo leuk om te zien hoe ze met z’n allen helemaal uit hun dak gaan. En maar lachen, ze doen niets anders hier!

De volgende dag op planning: Ubud! ’t Is een redelijk lange afstand, maar genoeg te zien onderweg! Ook Ubud zijn we nog geen minuut binnen voordat iemand ons probeert mee te lokken naar zijn hostel.. ’t Staat op ons voorhoofd geschreven, geloof ik ;-) (of zou ’t door de backpack en Lonely Planet komen? Hmm) Gelukkig trappen we er ook deze keer weer in, maar wat een geluk: we komen uit bij één van de mooiste hostels tot nu toe. We hebben een soort van privétempeltje als kamer, ’t is echt prachtig! Lekker ruim balkon, warme douche, de hele dag gratis thee en koffie, én Martijn vindt een plekje voor z’n hangmat – top! Af en toe loopt de familie al zingend een offer-rondje door de tuin, prachtig om dit soort rituelen te zien. De rest van de dag lopen we lekker een beetje door de stad van Ubud. Veel winkeltjes en restaurants, gezellig sfeertje hangt er! ’s Avonds bekijken we een Balinese dansshow (zoals iedereen die in Ubud is geweest waarschijnlijk heeft gedaan..). Grootste deel van de groep bestaat uit behoorlijk oude mannetjes, wel aandoenlijk om te zien. Eén van de oudste komt ergens halverwege de show een keer binnen sloffen, om vervolgens 5 minuten later aan z’n solo te beginnen…mooie timing (en het perfecte voorbeeld van jam karet, ha)! Daarna nog een drankje op het balkon, en dan aftellen geblazen, want… Er is er één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien…dat is Martijn!! Wat een mooie plek om jarig te zijn! :-) ’s Ochtends regel ik met de hosteleigenaresse dat ze ons een heerlijk ontbijtje op ons balkon komt brengen (bananen tosti, LEKKER!), inclusief kaarsjes (die helaas al uitwaaien zodra ze een stap buiten haar keuken zet, maar het gaat natuurlijk om het idee)! Mmm, da’s lekker wakker worden! En het zet gelijk de toon voor de rest van de dag, want we doen letterlijk vrijwel niets anders dan héél veel lekkere dingen eten! ’s Morgens bezoeken we eerst nog de Monkey Tempel, wat opzich wel grappig is om te zien, en oke, de aapjes zijn eerst een beetje eng maar als er daarna eentje (een kleintje, anders was het minder leuk) op m’n schoot komt zitten om een banaan te eten vind ik het toch wel heel lief. De lunch is heerlijk, daarna een lekker fruitsappie, door naar wat andere tempels in de stad, saté van de barbecue (Martijn kan geen saté-kraampje voorbij lopen zonder iets te kopen, gelukkig staat niet heel de stad er vol mee), en we sluiten de middag af in een soort lounge-bar waar we dikke vette chocoladetaart eten terwijl de bediening Martijn toezingt, whiee! Daar blijven we een tijdje hangen, want het komt inmiddels met bakken uit de hemel. Als de lucht wat opklaart is het tijd voor ons volgende doel: op zoek naar de aller-, allerlekkerste rijsttafel van Ubud! We vinden er eentje bij ons in de buurt, en worden vervolgens verwend met 4 gangen met de meest heerlijke gerechten, lekker cocktailtje erbij, mmm! Tonnetje rond nog wat drankjes in een bar met livemuziek, fijne dag zo! Derde dag in Ubud lopen we ’s ochtends eerst een heel stuk door de omgeving, prachtige rijstvelden, groener dan groen! Daarna rijden we met de scooter naar één van de oudst bewaarde tempelcomplexen, mooi!

De volgende dag is het helaas tijd om ons tempeltje te verlaten.. We rijden in een paar uur terug richting Kuta, maar bezoeken eerst nog even Uluwatu & Tanah Lot, wederom twee mooie tempelcomplexen omringd door prachtige natuur. Beetje toeristisch wel, verwacht je niet op Bali.. Eind van de dag is het cirkeltje rond en komen we weer aan in Kuta. Scooter terug, spullen opgehaald en een hotel vinden. Aangezien we ergens in de afgelopen dagen hebben besloten nog een extra maand achter onze reis te plakken, moeten we ergens ons visum zien te verlengen. We vinden een plekje waar het binnen 5 dagen voor een redelijke prijs kan worden geregeld, prima! Die dag erna hangen we lekker rond bij het zwembad, en de volgende dag stappen we al lekker vroeg in de bus: waar kunnen we het wachten op onze visa beter doen dan in het paradijs?! Op naar de Gili’s!!! Vanwege de wilde zee varen er helaas geen snelle boten, dus het wordt de langzame ferry, waardoor we 12 uur later eindelijk een keer op onze bestemming aankomen (en da’s lang, als je bedenkt dat de Gili-eilanden echt letterlijk naast Bali liggen…). Maar: wel dolfijnen gezien vanuit de boot! :-) En, ik kan jullie vertellen: de Gili’s zijn écht het paradijs. We brengen eerst twee dagen door op Gili Air, schijnt wat rustiger te zijn dan Gili Trawangan, maar toch genoeg te beleven! We gaan een middagje mee op de boot om te snorkelen, waarbij ik de enige schildpadden die ik had kunnen zien mis omdat ik dus echt een kneus ben in het water en, naar het blijkt, al helemaal met flippers. Gelukkig heeft Martijn daar geen last van… Rest van de tijd doen we lekker heelemaal niks, beetje op het strand hangen, fruitsapjes drinken, vis en vlees van de barbecue, heerlijk! De daaropvolgende dagen hangen we rond op Gili Trawangan, waar we eigenlijk preciesss hetzelfde doen ;-) ’t Weer is wel iets slechter, maar we kunnen toch nog lekker veel snorkelen (zonder schildpadden, snik), vinden een leuke bar, gaan naar een geïmproviseerde bioscoop en eten heeerlijk op de avondmarkt. Prima vakantiebestemming! Eenmaal terug in Kuta ligt onze visa al op ons te wachten, goed geregeld! We pakken diezelfde dag nog de taxi naar het vliegveld, waar we gelukkig meekunnen met de volgende vlucht naar Makassar, Sulawesi! Bali heeft ons trouwens wel echt positief verrast… hoewel het natuurlijk barst van de toeristen is er nog in zoveel van de oorspronkelijke cultuur terug te zien. Vrijwel nergens anders in Indonesië dan op Bali zagen we zoveel mensen in klederdracht, met prachtige sarongs, tulbanden, en onderscheidende architectuur. Maar het mooist vond ik toch wel om te zien hoe ze werkelijk de he-le dag druk kunnen zijn met offeringen, super aandoenlijk. Al met al zeker een aanrader, zolang je niet in Kuta blijft hangen ;-) Maar nu op naar Sulawesi!

Begrafenisrituelen & onbewoonde eilanden: Sulawesi

Wanneer we ’s avonds laat door de douane komen staat werkelijk heel Sulawesi ons op te wachten om ons een taxi aan te bieden…zo hebben we het nog nooit meegemaakt! Vraag me echt af hoe ze daar kunnen overleven, met zoveel concurrentie. Kans dat iemand uit al die honderden schreeuwende mensen precies jou uitpikt is niet al te groot zou je denken…  We eindigen in een nogal vervallen hotel waarbij we ons nog steeds afvragen of het wel een hotel was (nergens een bordje, en ze keken wel een klein beetje verbaasd toen we binnen kwamen lopen…). Maar ach, we hebben een bed, dus goed genoeg. Volgende ochtend wel even verkassen naar een ander plekje in de straat, want een douche is ook wel zo fijn. ’s Middags lopen we een stuk door Makassar, waar we eerst in gebarentaal de boottickets naar Flores regelen voor over een paar weken, daarna schuilen voor de vele regen/lunchen bij een suuperlieve familie die geloof ik nog nooit een toerist heeft gezien (waar ook nog een Moluks vrouwtje loopt die nog een beetje Nederlands kan, heel leuk) en Fort Rotterdam bezoeken. Klein stukje ‘thuis’ in Makassar! Werkelijk de hele dag wordt er ‘hellooooo mister!’ naar ons geroepen, van voetganger tot bouwvakker tot pratende struik (waar komt het nou toch vandaan?!): ze blijken allemaal errug fan van dat ene zinnetje. Wel grappig. Zeker als ze het tegen mij zeggen :-) Martijn heeft op een gegeven moment een hele fanclub achter zich aan, die ‘m al ‘I love you!’-end volgt. Mijn boze blikken helpen niets. Toch maar iets beter oefenen nog. Die avond besluiten we toch maar op de bus te stappen richting Rantepao, scheelt toch weer een hele dag in de bus! Samen met Dominique uit Duitsland de nachtbus in, waar we genoeg ruimte hebben om te liggen maar de onwijs irritante buschauffeur echt zulke harde muziek draait dat Martijn en ik letterlijk naar elkaar moeten schreeuwen terwijl we naast elkaar zitten.. En dat om 3 uur ’s nachts, top.

Aangekomen in Rantepao vinden we een prima hostel, en na het ontbijt kunnen we gelijk met een gids mee naar hetgeen waar we eigenlijk wel voor komen: een begrafenis. In Tana Toraja, waar Rantepao onderdeel van is, draait alles om de dood. Het gebied staat bekend om hun uitzonderlijke begrafenisrituelen, die soms dagen duren, en waarvoor jaren wordt gespaard. De begrafenis die wij bezochten was van een vrouw en man, waarvan de één acht, en de ander al twaalf jaar ‘dood’ was. Dood tussen aanhalingstekens, want je bent hier pas echt dood als je bent begraven. Tot die tijd worden ze een soort van gebalsemd, waardoor het dus mogelijk is om iemand jarenlang ‘goed’ te houden. Deze mensen worden nog gewoon als volwaardig lid van het gezin gezien, en kom je als gast in het huis van (bijv.) de overleden gastheer, dan moet je deze ook begroeten. Heel bizar. Bij zo’n begrafenis zijn giften erg belangrijk, maar men heeft dan ook jarenlang de tijd om voldoende geld bij elkaar te sparen. Het grootste deel van de bezoekers brengt een varken mee, maar het duurste cadeau wat je kunt geven is een buffel. De zogenaamde ’albino buffel’ is hierbij absoluut het meest waard, en wordt alleen in uitzonderlijke gevallen geschonken. Deze giften brengen nog een behoorlijke administratie met zich mee, want alles moet worden geregistreerd. Zo moet er duidelijk zijn welk varken of welke buffel van welke gast afkomstig is, want krijg je een varken van Pietje, dan moet je op de begrafenis van Pietje een varken teruggeven. Daarnaast moet een deel van de giften worden afgestaan aan de overheid. Gasten van ‘buiten’ de familie zijn altijd welkom op een begrafenis: hoe meer gasten, hoe meer status. Ze ontvangen ons dan ook met open armen! [Let op: het wordt hierna een beetje bloederig en vies dus mensen die hier niet zo goed tegen kunnen moeten hier misschien even overheen lezen! Ik vind het te interessant om niet te vertellen, dus ja] Op aanraden van onze gids brengen we sigaretten (mijn favoriete cadeau) en snoepjes mee, die ergens in een hoekje worden geflikkerd door oma, tsja, ’t is dan ook geen buffel… We mogen ergens plaatsnemen en worden gelijk voorzien van eten en drinken. Ondertussen kijken we echt onze ogen uit.. Overal wordt er muziek gemaakt, kleine optochtjes gehouden, en ondertussen worden krijsende varkens ondersteboven aan hun poten gebonden naar het midden van het veld gebracht. Alsof we midden in een stripverhaal terecht zijn gekomen! Deze varkens worden geregistreerd en vervolgens één voor één afgemaakt, overal bloed, overal ingewanden, je moet er maar tegen kunnen… Ondertussen lopen de biggetjes vrolijk snuffelend langs hun afgeslachte ouders, aaah, ’t is maar goed dat ze dat niet echt beseffen (denk ik). Martijn wordt nog gevraagd mee te doen met een soort dans, gezellig in een kringetje, maar ’t gaat ‘m best goed af ;-) Daarna wordt de lunch geserveerd, dat uiteraard bestaat uit varken, aangevuld met rijst en wat groentes, en rijstwijn die uit bamboe wordt gedronken. Interessante middag!! Terug in het hotel duiken we even ons bed in, slapen in de bus blijft toch niet echt ideaal. ’s Avonds eten we wat in het stadje samen met Dominique en twee Franse meisjes. De volgende dag huren we met z’n drieën een scooter, en gaan we weer vrolijk terug naar de begrafenis. Vandaag is dag drie, ofwel: offerdag. En dit keer zijn niet de varkens, maar de buffels aan de beurt. Tien stuks, wel te verstaan! Terwijl ze de buffels langzaam verzamelen op het midden van het veld, ben ik al een beetje bang voor wat komen gaat. En jawel, dat was niet voor niets. Bij de eerste buffel wordt de keel doorgesneden, waardoor ‘ie op de grond ploft, vervolgens na een minuut weer opstaat en compleet gedesoriënteerd rond wankelt en tegen andere buffels aan botst, terwijl het bloed uit z’n keel stroomt. Wat een sterk beest, niet normaal! Je hoort z’n laatste pogingen tot ademhalen, echt heel zielig. Na deze eerste kan ik al niet langer kijken.. Natuurlijk eet ik vlees en weet ik ook wel dat dit niet in de supermarkt groeit, maar om letterlijk voor je ogen zulke grote beesten afgeslacht te zien worden vind ik toch wel een beetje te heftig. Martijn en Dominique houden ’t nog iets langer vol, maar daarna vinden we het ook wel mooi geweest en taaien we af. Hebben we dat ook weer meegemaakt! We stappen op de scooter en rijden de rest van de dag door de meest fantastische landschappen, vol met rijstvelden, bergen en: graven. De graven hier zijn er in de meest uiteenlopende vormen: de velden liggen vol met grote rotsen, die worden uitgehakt en vervolgens dienen als graf. Daarnaast zijn er ook de hanggraven, waarbij de kisten als het ware aan rotsen worden gehangen, en kisten die in uitgehakte gaten in rotswanden worden geplaatst. Sommige baby’s worden begraven in open gaten van bomen, met het idee dat ze zo naar de hemel toe groeien. Daarnaast zijn er in de omgeving een aantal grotten te bezoeken waar mensen in zijn begraven. Nou is een grot überhaupt al niet de meest gezellige plek om te bezoeken, als ’t vol ligt met kisten en skeletten is het al helemaal geen pretje.. Als klap op de vuurpijl staat er bij een groot deel van de graven een soort pop met het uiterlijk van de overledene. Dit varieert van abstracte houten Pinokkio-poppen tot een soort van wassen beelden die echt sprekend lijken, brrrr.. Niet de meest vrolijke dag, maar jeetje wat is dit interessant om te zien. Nog niet eerder zagen we culturele rituelen die zich zo onderscheiden van anderen! Waar dit gebied ook om bekend staat is de architectuur: een groot deel van de huizen in Tana Toraja hebben een dak in de vorm van een schip-vorm (beetje lastig uit te leggen, foto’s maken vast een hoop duidelijk ;-)). Aan de voorkant van het huis stapelen bij sommige families de buffelhoorns zich op: hoe meer hoorns, hoe meer status. Op één of andere gekke manier blijk ik uitgerekend in Sulawesi (wat zo ongeveer naast de Molukken ligt) de grote trekpleister in plaats van Martijn. Denk dat ik inmiddels heel wat fotoboeken vul… Sommige families wachtten ons zelf op aan het einde van de grotten om dan op de foto te kunnen. Best wel gek! ’s Avonds eten we lekker op straat met Dominique, waarna we afscheid van ‘m nemen: hij gaat weer terug naar Makassar.

De volgende ochtend huren we een scooter voor de komende twee weken (dat klinkt heel makkelijk maar dat was het dus niet, eentje berekende zelfs zowel een dag- als nachttarief.. Euhhh, volgens mij hoor je korting te geven als we ‘m voor zo een lange tijd huren?!), gaan we op zoek naar een kaart die we niet kunnen vinden, en besluiten dan maar met behulp van Google Maps en de minikaart in de Lonely Planet op pad te gaan: op naar de Togean Islands! De rit zal ongeveer drie dagen duren, dus we moeten nog even geduld hebben voordat we onszelf in bounty-sferen kunnen waden… Op één of andere manier krijgen we het gevoel dat ‘t nog best een pittige opgave wordt aankomende dagen, want zodra we locals duidelijk maken dat we met de scooter op weg zijn naar de Togeans reageren ze alsof we zojuist kenbaar hebben gemaakt om met een luchtballon naar Mars af te reizen… Nou ja, we gaan het zien! De eerste dag is een stuk door de bergen, tussenstop in een dorpje waar gelijk de hele familie weer even komt gluren, foto hier, foto daar, en ’s avonds eindigen we in een hotel in Mangkutana. Buurman komt even een praatje maken, die eigenlijk niet zo goed Engels kan, en ik kan eigenlijk niet zo goed Indonesisch, maar al met al lukt het nog wel aardig. We zijn er inmiddels ook wel achter dat Sulawesi nog niet zo ver ontwikkeld is dat de badkamers douches bevatten, dus gooien we ons vrolijk onder met emmertjes koud water. Best lekker, in die hitte! De volgende morgen is Martijn in rouwstemming: hij is in z’n slaap over z’n e-reader gerold, welke nu compleet is gebarsten.. Mimimimi! Zonde! Nouja, op de scooter maar weer, en we rijden door richting onze volgende eindbestemming: Tentena. Tijdens de lunch komen we terecht in een uitgestorven restaurantje aan een mooi meer, mm, geloof niet dat we hier iets eetbaars gaan vinden.. Gelukkig is daar de redder in nood: de buurvrouw. Ze biedt aan om voor ons te koken in haar huis. Heel lief. Het huis staat vol met Nederlandse souvenirtjes (klompen, molens, enz.), afkomstig van een vriend uit Nederland die ieder jaar op bezoek komt. De buurman heeft een dochter die met een Rotterdammer is getrouwd.. Wereld is klein! Hij komt er nog even gezellig bij zitten en laat ons foto’s zien van de bruiloft. Nu heb ik werkelijk waar nog nooit twee mensen zó ongelukkig zien kijken op hun trouwfoto’s, maarrrr dat zeg ik natuurlijk niet ;-) Ondertussen wordt de tuintafel naar binnen gesleept, tafel gedekt, en smullen we even later van heerlijke nasi goreng. Wat een gastvrijheid, geweldig! Leuk ook dat we inmiddels al met wat basis-woordjes af en toe best een simpel gesprekje kunnen voeren :-) (Voor de liefhebber van details, en aangezien dit stuk nog niet lang genoeg is: we zijn vooral erg gecharmeerd van het zo hard mogelijk PAGII!!! schreeuwen in de ochtend (dat betekent zoveel als ‘mogguhhhh’), en doen vaak een wedstrijdje wie het hardst/eerst HATI HATI kan krijsen (pas op) bij gaten in de weg. Leuk, hè.) De rest van de middag rijden we om het meer heen, en komen we terecht in Tentena, waar we lekker een beetje relaxen en vroeg in slaap vallen..scooter rijden maakt je slaperig! Volgende dag laatste deel van de tocht! Als we eind van de ochtend ergens stoppen om wat te drinken, komen we terecht in een winkeltje waar ze nogal blij zijn ons te zien: opa komt tevoorschijn, doet de muziek keihard aan, en begint vrolijk te dansen. Een paar suuperlieve moslimkindjes doen gezellig mee en beginnen steeds keihard te gillen/lachen als we naar ze kijken. Echt schattig! De laatste paar uur van de rit rijden we direct langs de kust, die werkelijk de meest felle kleur blauw heeft die ik ooit heb gezien! Natuurlijk kan Martijn de verleiding niet weerstaan, dus stoppen we eventjes voor een duik, en komen uiteindelijk nog vrij vroeg aan in Ampana. Hier blijkt verder niet zo gek veel te beleven, behalve dat we er de lekkerste vis eten die we oooooit hebben geproefd (Martijn z’n woorden natuurlijk).

’s Ochtends stappen we op de boot naar bounty-eiland nummer 1: Kadidiri. Een klein eilandje waar je niets anders hebt dan drie verschillende accomodaties, oplopend van betaalbare eenvoud tot iets minder betaalbare luxe. Eenvoud dan maar! ;-) Krijgen een krakkemikkig bamboe-hutje met overal gaten, maar ach, wat maakt het uit (zolang we onze koekjes maar niet op de vloer bewaren, want ja, ratten schijnen ook wel van koekjes te houden..geef ze eens ongelijk!) Aangezien er dus verder ook geen restaurants te vinden zijn is de prijs voor de accommodatie inclusief drie maaltijden per dag. Je hoeft dus letterlijk niets te doen de hele dag! En het is er prachtig.. De zee is kraakhelder en super kalm, en je kunt er heerlijk snorkelen. Martijn maakt nog een super vette duik naar een Amerikaanse bommenwerper, die tijdens de WOII een noodlanding heeft moeten maken en daarna geheel intact naar de bodem is gezonken. Je kunt dus alles nog zien, van propeller tot cockpit, terwijl de visjes om je heen zwemmen. Heel bijzonder! Hij heeft er ook nog een tof stukje over geschreven, klik! Het eten is heerlijk, elke dag verse vis en groentes. De mensen die hier wonen zijn zo ongeveer half tot vis getransformeerd: het is bizar om te horen hoe zij rustig een paar minuten op de bodem van de zee zitten met een speer, om vissen te vangen. Volgens traditie maken sommige pasgeborenen samen met hun vader al hun eerste duik.. Niet zo gek dus ook dat ze zich prima weten te redden onder water :-) Na twee dagen nemen we afscheid van de mensen op Kadidiri en stappen we samen met twee Duitse en één Engels meisje in een klein vissersbootje om onze tocht te vervolgen. Op naar Malengue, eiland nummer 2! Onderweg stoppen we eerst bij het Jellyfish Lake, wat precies inhoudt wat de naam al zegt: een meer VOL met kwallen! Als je langs de kant staat zie je er helemaal niets van, een donker meer maar verder niets, maar als je er in springt en vervolgens onder water kijkt zie je nietssss anders dan honderden, zo niet duizenden kwallen. ZO gaaf! Natuurlijk steken deze kwallen niet, anders was er natuurlijk niet zoveel aan. Dit meer heeft zich ooit afgescheiden van de zee, en omdat de kwallen hier geen natuurlijke vijand meer hebben, verloren hun tentakels hun stekende/giftige functie. Je kunt ze zelfs aanraken, heel gek! Je merkt wel dat het een beetje tegen je natuur in gaat, zodra ik ook voor de eerste keer m’n hoofd onder water steek zwem ik in paniek weer terug naar de kant.. ’t Is dus even wennen! Maar het is werkelijk prachtig, met de zon die op het water schijnt, de zwevende oranje beestjes, heel magisch! Daarna stoppen we even op een fijn wit strandje, en snorkelen we op een zogenoemde atoll, waar het koraal van heel ondiep plotseling steil afbuigt naar mega diep water. Heel tof. ’s Middags komen we aan in Malengue, waar we door de eigenaar van de enige accommodatie daar naar hun privéstrandje worden gebracht. Wat is het fijn hier! De huisjes zijn een stuk beter, er hangt een heerlijke hangmat op het balkon, en ook het eten is goddelijk. Genieten!!!! De eerste dag maken we met twee van de drie meiden een tocht door het bos, langs een vleermuizengrot die de meest bizarre stank verspreid die we ooit hebben geroken, en eindigen we bij een hele lange brug over de zee die meer kapot is dan heel… En maar hopen dat je niet met camera en al het water in valt! De dagen die daarop volgen voeren we eigenlijk niet zoveel uit, beetje lezen, spelletjes, zonsondergang kijken, bootje varen (dat overigens altijd leuker lijkt dan het is. Zeker als je tegen de stroom in moet roeien, en je eigenlijk geen steek vooruit komt. Ha) en slapen in de hangmat. Na twee dagen willen we eigenlijk nog voor een dagje één ander eiland bezoeken, maar de ferry gaat ’s ochtends om 6 uur en we zitten op nog een half uur varen van het stadje waar de ferry gaat. Als de wekker om 4 uur gaat lijkt het alsof de wereld vergaat: ik heb het nog nooit zo hard horen regenen en het bliksemt aan één stuk door. Brrrrr.. Er is op het ‘hele’ strand (dat überhaupt maar 100 meter is, haha) geen elektriciteit dus da’s op dit moment even niet zo fijn. Ik besluit dat het komende half uur in een vissersbootje doorbrengen niet tot mijn ideale bezigheden behoort en we laten uiteindelijk de ferry aan ons voorbij gaan. Dan nog maar twee extra dagen op Malengue, de ferry gaat ‘helaas’ niet elke dag.. Na twee dagen zijn we in ieder geval goed ontspannen (afgezien van het feit dat een krolse kat en twee opgefokte puppies iedereen behoorlijk uit deze chill-modus wisten te halen ;-) Katten-liefhebber Martijn had de kat in kwestie in gedachten al minstens 300x met kokosnoot om nek de zee in gesmeten) en nemen de ferry terug naar Ampana. Onderweg komt er een local naast me zitten die gezellig met me mee leest in m’n boek, en elke keer mij even aantikt als ‘ie een woordje herkent (‘pistol’, ‘nazi’ – echt een gezellig boek ook), wel grappig. Gelukkig staat onze scooter-vriend nog braaf op ons te wachten in Ampana, en de volgende dag beginnen we aan de tocht terug richting Rantepao. We nemen ongeveer dezelfde route, dus kennen de weg inmiddels! Onderweg bezoeken we nog een toffe waterval, rijden we bijna een slang door midden en vergapen we ons op een markt aan gegrilde hond en vleermuizen op een stokje. Je hoeft je hier in ieder geval nooit te vervelen! Na 2,5^e dag komen we weer aan in Rantepao, waar we de scooter terugbrengen en de volgende dag op de bus stappen naar Makassar. Zodra we de stad binnen rijden, begint het te regenen. Typisch! Terug naar het hotel waar we onze spullen hebben opgeslagen, die twee weken lang hebben liggen schimmelen in een kamer zonder ramen, top! Volgende dag maar alles laten wassen.. Martijn is ondertussen behoorlijk door z’n shirtjes heen dus de rest van de dag hangen we rond in een mall, waar we een beetje winkelen, schransen bij de Mac (even geen vis meer! Haha) en naar de bioscoop gaan. Die avond stappen we samen met Chris, die we hebben ontmoet in Kadidiri, op de ferry. Over ongeveer 20 uur zullen we aankomen in Flores. Dat was het Sulawesi-avontuur alweer!

Maar gelukkig duurt ons Indonesië-avontuur nog héél lang.. Wordt vervolgd dus! Liefs, Martijn & Roana X