Best of the best

‘Wat vooraf ging…’ :-): Aan het einde van ons laatste blog stapten we samen met Chris op de Ferry, van Makassar (Sulawesi) naar Maumère (Florès).

De ferry is verder prima, derde klas tickets gekocht maar we worden met z’n drieën in een zespersoons-cabine geplaatst, top! We zijn op twee vrouwen na de enige toeristen tussen de duizenden locals, dus een behoorlijke attractie. Veel mensen willen een praatje maken of komen even bij onze cabine gluren. Om 6 uur worden we wakker gemaakt omdat het ontbijt klaar staat, waar ze speciaal voor ons een aparte tafel hebben gedekt. We ontmoeten een personeelslid van het schip die ons een rondleiding geeft in de machinekamer, pffff, wat is het hier warm. Ongelooflijk dat mensen in die hitte moeten werken, wekenlang achter elkaar. Rest van de dag is eigenlijk wel chill, reizen per boot is best ideaal! Je kunt lekker rondlopen, binnen, buiten, zitten, op bed liggen, eten wanneer je wilt, enz, enz. Al overtuigd? (Waarschijnlijk niet, aangezien deze boten dus ook zinken, maar dit heb ik uiteraard geschreven voordat dat gebeurde! (En dit heb ik weer geschreven toen die Zuid-Koreaanse boot net was gezonken. Handig, hè)). ’s Middags bezoeken we zelfs de geïmproviseerde bioscoop, waar ze als voorfilm opnames laten zien van de meest slechte zangeres, begeleid door de meest slechte dansers, gefilmd door de meest slechte cameraman. Top! De film die volgt is mogelijk nog erger: een Koreaans gesproken film met Indonesische ondertiteling, die in de eerste tien minuten al zoveel bizarre sex-scenes bevat dat we ons behoorlijk opgelaten voelen en dus maar besluiten het hierbij te laten. Dan maar ijsjes eten!! :p ’s Avonds komen we aan in Maumere, waar we pas na 10 minuten stilstaan achter komen, zo chill is die boot ;-) De boot verlaten is nog een hele activiteit, want er lopen allerlei porters langs maar eigenlijk door je heen met duizend kilo baggage en dozen en koffers, en al die tijd dat we in de rij staan om naar buiten te kunnen word je behoorlijk aangestaard, er wordt over je geroddeld en om je gelachen. Mm, heb me wel eens gemakkelijker gevoeld! De mensen in Flores zien er echt wezenlijk anders uit dan de mensen die we tot nu toe hebben gezien – ze zijn veel donkerder, hebben een soort intense blik en rasta-achtig haar. Wel bijzonder. We worden met de disco-taxi (volume 200, vet cool) naar een hotel gebracht, waar we nog even een biertje drinken en dan lekker gaan slapen.

Tricolor & Guus Meeuwis: Moni

Volgende ochtend worden we wakker geroepen door ’t personeel, de bus komt toch iets eerder, dus snel opstaan en ontbijten en dan hup de bus in. Paar uur later komen we aan in Moni, waar we een fijn guesthouse vinden bij een lieve vrouw (Cinta), met een nog liever kindje (Renata). We ontmoeten David, één van de eerste Nederlanders die we leren kennen, en samen met Chris erbij lopen we een rondje door de omgeving. Daar komen we toevallig Fiona tegen, die we hadden ontmoet op de Togean Islands, en met z’n vijven drinken we lekker (maar belachelijk dure, Chris heeft er nog steeds een trauma van) thee bij ‘mama Agnes’, die een restaurantje/guesthouse heeft in de middle of nowhere wat alleen te bereiken is per heele gammele bamboebrug. Maar het is wel een schattig plekje. We beloven de volgende dag terug te keren voor het diner – wow, eerste afspraak die we maken in al die maanden tijd, waar is onze agenda?? ’s Avonds eten we ook lekker met z’n vijven en genieten we van de gitaarmuziek van Billy, terwijl we af en toe een poging doen tot zingen (slecht idee). De volgende dag klopt Cinta rond 4 uur ’s ochtends op onze deur: de lucht is helder, tijd voor Kelimutu!! Kelimutu is één van de hoogtepunten van Flores, en bestaat uit drie verschillende krater-meren die in de loop van de jaren steeds van kleur veranderen. Dankzij verschillende gekke mineralen zijn de meren afgelopen jaren veranderd van geel, naar rood, naar bruin, en momenteel zijn ze groen, turquoise en blauw. Niet de meest spannende kleuren (aangezien meren vaker blauw zijn, jawel), maar het is écht wel mooi, met de opkomende zon op de achtergrond. We lopen nog een heel stuk door naar boven, naar ’t zogenaamde ‘Inspiration Point’, en zien hoe de wolken langzaam binnen komen drijven. We hebben geluk gehad!! Daarna worden we door onze chauffeurs afgezet bij één van de mooiste hot springs tot nu: mídden in de rijstvelden. Pfff, en ze zeiden nog dat we deze zelf wel konden vinden… Een klein meertje met heerlijk warm water, terwijl je wordt omringd door bergen en rijstvelden, perfect! Tien minuutjes later komt de buurman aanlopen en kijkt ons zo ongeveer het water uit, oeps, we gaan al! Bij terugkomst genieten we van ons ontbijt en besluiten we de rest van de dag naar het strand te gaan. Een van de broers van de familie, Tobias, biedt aan om ons te brengen, en uiteindelijk stappen we samen met zijn vrouw en hun kleine zoontje in de auto. Grappig, net alsof we gezellig mee gaan op familie-uitje :-) Het strand is even rijden & lopen maar het is het meer dan waard: ’t is er prachtig! Tobias gaat helemaal uit z’n dak: voor het eerst snorkelen, terwijl ‘ie eigenlijk niet zo goed kan zwemmen, en even later komt ‘ie aanrennen met twee grote zwembanden, die we allemaal mogen gebruiken. En blij dat ‘ie is… Werkelijk iedere beweging wordt door ‘m vastgelegd met z’n nieuwe fototoestel, waar ‘ie méér dan trots op is. Met de lunch regelt hij heerlijk vers gegrilde vis met rijst, mmm, echt genieten dit! We ontmoeten ook Daniella, een Nederlands meisje die net is aangekomen in Moni en hier aankomende maanden haar scriptie gaat schrijven. Geen verkeerde plek, lijkt me zo! Eind van de middag begint het te regenen dus rijden we weer terug naar Moni, snel douchen, want mama Agnes wacht op ons! We proeven de beroemde ‘Moni cake’, een soort aardappel gevuld met groente en kaas, maar geloof dat de verwachtingen toch iets te hoog lagen… Na de nodige rijstwijn en bier is het vooral een hele spannende onderneming om in het pikdonker de gammele bamboebruggen weer over te steken, maar iedereen bereikt levend de overkant, dus dat is fijn ;-) In het guesthouse is het ondertussen lekker druk, er wordt volop gitaar gespeeld en gezongen, en ik geniet er echt van! Speciaal voor mij worden er wat Molukse liedjes gespeeld, en zelfs Guus Meeuwis komt nog even voorbij. Wat zijn die mensen muzikaal en wat is het fijn om daar naar te kijken en te luisteren! De rijstwijn vloeit ondertussen rijkelijk, wat Martijn later in de nacht flink zal moeten bekopen.. (zal de details achterwege laten, iets met een tuin en.. tsja).

‘Bejaard’ en bijzonder: Bajawa

De volgende ochtend moeten toch echt de spullen weer worden gepakt: op naar Bajawa! We zitten in de bus bij een grappig stel uit Frankrijk, van 75 en 65 jaar. Inmiddels beide alweer 15 jaar met pensioen, wonend op een of ander prachtig en zonnig eiland in Frankrijk, en ieder jaar gaan ze drie maanden lang op reis naar een verre bestemming. Geweldig! En niks is ze te gek… Vandaar ook dat we de volgende ochtend, ook samen met Chris, met z’n vijven op de scooter stappen en een rondje door de omgeving crossen. Chris, Martijn en ik nemen eerst een kijkje in het dorpje Bena, een traditioneel dorp met karakteristieke architectuur. We ontmoeten twee oude vrouwtjes, waarvan één vooral heel boos kijkt en de ander bijna blind is, en tsja, het aantal tanden is ook op één hand te tellen… maar wat een prachtig gezicht. We krijgen het voor elkaar om met de paar woorden die we ondertussen kennen een klein gesprekje te voeren. Daarna worden we aan de overkant uitgenodigd om plaats te nemen in hun gezelschap, waar we wat drinken uit een schaaltje (geen idee wat ’t was..) krijgen aangeboden en worden voorzien van gebakken maïs en banaan. De ‘leider’ van de groep is inmiddels 75, maar hij lijkt wel 20 jaar jonger! Echt een geweldige man. Vol humor, en super gastvrij. Interessante discussies worden er gevoerd: volgens hem is Real Madrid écht wel beter dan FC Barcelona.. (ik heb daar gelukkig mega veel verstand van, dus ik houd wijselijk m’n mond). Dat half uurtje die we in Bena hebben doorgebracht is één van de meest authentieke momenten tot nu toe in Indonesië. Dit zijn echt momenten die je héél lang bij zullen blijven :-) We stappen weer op de scooter (lekker in de regen, mmm) en bezoeken nog een ander dorpje, die wat meer toeristisch is maar wel in een prachtige omgeving ligt. Flores is sowieso echt ongekend mooi, had het niet verwacht! Overal groen, afgewisseld met vulkanen, waar je ook maar kijkt. Echt niet overslaan, voor wie nog een keertje naar Indonesië wilt (en wie wil dat nu niet??).

Na het dorpje rijden we een heel stuk door afgelegen gebied richting een hele speciale airrr (uiteraard met rollende r!) panas, ofwel hot springs. Op goed geluk vinden we het, ergens achter een rijtje simpele huisjes. Het is een plek waar een gloeiendhete en ijskoude rivier bij elkaar samenkomen… heel tof! Een been heet, de andere koud, aaah! Dit zou zeker niet misstaan in één of ander veel te luxe welnesscomplex.. alleen zit je nu midden in de natuur, geen ander mens te bekennen, best lekker! Helemaal gaar stappen we daarna weer op de scooter, lunchen ergens onderweg en rijden dan met z’n drietjes in één stuk door richting Riung, een plaatsje aan de noordkust. Eind van de middag komen we daar aan en worden we weer herenigd met opa en oma! De volgende ochtend spenderen we met z’n vijven in een vissersbootje, waar we worden rondgevaren door wederom prachtige natuur, ons vergapen aan megagrote vleermuizen die zich allemaal hebben verzameld op één eiland, en genieten van een overheerlijke lunch met verse vis, die pal voor onze neus op een geïmproviseerde barbecue wordt bereid. Wat een leven… De rest van de ochtend en middag zijn we vooral druk met snorkelen, waar we af en toe nog volop worden verrast met bijzondere vissen (eindelijk vind ik Nemo, joepie!) en indrukwekkend groots koraal. Precies voor de bui losbarst zijn we weer veilig op het vasteland, waar we de rest van de middag chillen in een cafeetje en verder niet zoveel bijzonders doen. De volgende ochtend stappen we bepakt en bezakt weer op de scooter, terug naar Bajawa! We hebben bedacht om op deze terugweg het zogenaamde mini Kelimutu te bezoeken: tevens een aantal bijzonder gekleurde vulkanische meren, maar een stuk kleiner in omvang dan de originele Kelimutu. Maar hoe lang we ook zoeken, hoe váák we het ook vragen (rechtdoor? Ok! Zijn we er al voorbij? Nee? Ok!), voor we het weten zijn we weer terug in Bajawa… zonder de mini Kelimutu te hebben gezien. Standvastig als wij zijn (ahum) besluiten we om te keren en nog een poging te wagen. Een vriendelijke local geeft aan dat we hem wel kunnen volgen. Fijn! Na een tijdje stopt ‘ie bij een stoffig landweggetje en geeft aan dat we hier, ja, precies híér, in moeten rijden. Terwijl hij dat aangeeft beginnen twee locals, die daar toevallig lopen, al te protesteren. Nee hoor, het is hier echt niet. Euhm… ok. Aangezien zij ook niet weten waar het dan wel is, besluiten we een poging te wagen. Met slechts een paar druppeltjes benzine in de tank (wat een timing) rijden we even later dwars door de bossen heen.. Waar zijn we nu weer beland?! Halverwege komen we weer wat mensen tegen, nog maar een keertje vragen, beetje ongemakkelijke blikken, maar nee, gewoon rechtdoor (echt rechtdoor? Daar zit de vulkaan? Die met dat meer? Enz, enz. Ja, ja.. ja.) Vijf minuten later rijden we dan eindelijk… weer de hoofdweg op. Okeeee, dat was nuttig! En tsja, ook aan onze standvastigheid zit een grens, dus we later die mini Kelimutu lekker voor wat het is, want zoals ik altijd maar roep: je moet iets hebben om voor terug te komen. Terug weer naar Bajawa, waar we de rest van de dag niet zoveel doen, en ’s avonds met de hele ‘family’ genieten van heerlijke cumi-cumi; ofwel inktvis.

‘Do as the locals do’: Ruteng

Strak schema, dus volgende ochtend hup de auto weer in, met dit keer Ruteng als eindbestemming. Zowel Chris als opa en oma Frankrijk hebben helaas (maar eerlijk is eerlijk) een wat groter budget, dus kiezen wij een ander hostel. Die avond wanen zij zich heerlijk in luxe, terwijl wij ons nog een keer omdraaien op onze krakende houten plankjes (grapje..een beetje dan). Maar goed, terug naar die middag. Ingecheckt, lunchen, en toen in de bus naar één van de belangrijkste bezienswaardigheden van Ruteng: de spinnenweb-rijstvelden. Ik zeg in de bus, maar ik bedoel eigenlijk op, want er was geen plek en we voelen ons inmiddels al zo erg Indonesisch dat we onze hand niet omdraaien voor een ritje op het dak! Suuper oncomfortabel, maar fantastisch!! Rijd je daar, in een geweldige omgeving, terwijl iedereen naar je lacht, zwaait, of ‘bule, bule’ (toerist) roept, en als klap op de vuurpijl knallen ook nog eens de hipste beats van niemand minder dan Britney Spears uit de speakers in de bus ;-).. Wat een mooie ervaring! Aangekomen bij de rijstvelden worden we opgevangen door een oude man die het ‘geluk’ heeft precies bij de ingang te wonen, en hij leidt ons naar boven. Vanaf boven heb je erg mooi uitzicht op de rijstvelden, echt wel een bijzonder gezicht! De oude man wijst ons nog op een ontzettend leuke vermakelijke tip: als je met je wijsvinger naar beneden wijst en dan precies hiér gaat staan, dan lijkt het alsof je met je vinger midden in het spinnenweb zit!!!! Hij laat het Chris uitproberen, die hier erg van gecharmeerd is (hij weet het alleen niet zo goed te uiten). Oma Nathalie daarentegen grijpt d’r kans en laat arme opa Patrique (ik denk dat je het zo schrijft, het klinkt wel Frans in ieder geval) minstens een kwartier in die houding staan totdat ‘ie eindelijk het midden van het spinnenweb te pakken heeft. Missie volbracht…Plus een lamme arm. Bij terugkomst wacht de vrouw van onze gids ons op met werkelijk een van de lekkerste koffie die we tot nu toe geproefd hebben, afkomstig van de koffieplant uit eigen tuin. Daar willen we wel wat van mee naar huis nemen! Ze raakt even van slag en weet niet zo goed een prijs te bedenken, mmm, we zouden toch zeker niet de eerste zijn die dit willen kopen? In ieder geval verlaten we hun huis even later met een paar goed gevulde zakken koffie, lekkerr! Terug weer fijn op de bus (ook al was er stiekem wel plek dit keer), nu ook in het gezelschap van de zoon van de koffiemevrouw, die best een woordje Engels kan en waar we wel een leuk gesprek mee voeren. Halverwege worden we helaas toch in de bus gepropt, er schijnt nogal veel politie te zijn.. Mm, geloof dat er in heel Indonesië überhaupt meer mensen op de bus zitten dan erin, dus het lijkt me dat het toegestaan is, maar dat zal met toeristen wel weer een ander verhaal zijn ;-). (Foto’s zijn van Chris, op de één of andere gekke manier lijkt het toch echt zo te zijn dat ik die dag m’n camera niet bij me had… Snap er zelf ook niks van!)

Draken en dolfijnen: Van Florès naar Lombok

Volgende dag is het tijd voor onze laatste rit over Flores, en eindigen we in kustplaats Labuanbajo. Die avond zullen we op de boot stappen die ons in drie dagen, via Komodo en nog een aantal andere eilanden, naar Lombok zal brengen. De boot is net gearriveerd uit Lombok, en samen met deze mensen hebben we ons eerste diner, gevolgd door een feestje. De crew, bestaande uit allemaal vrij jonge jongens, hebben een dansje ingestudeerd, heel schattig. Niemand minder dan opa Patrique steelt echter de show, midden op de dansvloer! Haha, geweldig. Super leuke avond verder! Zelfs de Macarena komt nog even voorbij, en nee hoor, dat verleer je nooit! We slapen met z’n allen op matjes op het dek, en wat is dat vet! Halverwege de nacht word ik wakker, om letterlijk direct een mega mooie sterrenhemel te bewonderen vanuit bed. Een paar uur later wederom verrast met een helderrode zonsopgang. ’t Is wel ff één oog open, genieten, en dan weer dicht, want de nacht is maar kort en we zijn toch wel een beetje moe! Later horen we dat een ander stel wel de moeite heeft genomen de zon op te zien komen en daarbij ook een hoop dolfijnen heeft gezien, shit, gemiste kans!! Het plan was om om 5 uur ’s ochtends met de tocht te beginnen, maar als we om 7 uur wakker worden liggen we nog op precies dezelfde plek in de haven van Labuanbajo. De oorzaak: het stuurwiel is kapot. Nu zijn zowel reserve stuurwiel als monteur in de verste verte niet te bekennen, dus het is nog even spannend of de trip doorgaat… We worden overgeheveld op een andere boot om in ieder geval de trip naar de Komodo eilanden te kunnen maken, mocht de boot in de tussentijd gemaakt worden dan gaan we door, anders worden we teruggebracht naar Labuanbajo en krijgen we ons geld terug. Vanwege dit euvel komen we een paar uur later dan gepland aan op Rinca, één van de Komodo eilanden. Voor de mensen onder ons die denken, Komodo, waar heb je het over? De komodo is de grootste hagedis ter wereld, en wordt daarom ook wel de ‘komodo dragon’ genoemd. Tot wel drie meter kunnen ze worden, en stiekem zijn ze echt levensgevaarlijk. Dankzij gif dat ze via hun tanden kunnen bestrijden kunnen ze ieder beest, groot of klein, doden, en staan daarmee boven aan de voedselketen. Soms wachten ze na een beet rustig drie weken af totdat de bizon in kwestie het loodje legt… Ook eten ze gerust hun eigen kinderen op: er is na de geboorte absoluut geen sprake van een familieband, en uit voorzorg brengen baby komodo’s hun eerste jaren door boven in de boom. Wanneer wij aankomen op Rinca worden we dan ook omsingeld door een paar stoere mannen die zich rangers noemen. Omdat we wat later zijn vanwege de defecte boot hebben we eigenlijk een klein beetje pech. De komodo’s schijnen ’s ochtends, als het nog niet al te warm is, een stuk actiever te zijn dan de rest van de dag. Wanneer wij beginnen met onze hike door het park zien we al gauw de eerste komodo. Toch wel een beetje spannend.. Er wordt ons duidelijk verteld dat we echt een paar meter afstand moeten houden en vooral geen onverwachte bewegingen moeten maken (niet zwaaien met je waterflesje, enz.). De komodo staart ons een beetje glazig aan, daar heb je weer zo’n groep gekke toeristen… Als ‘ie uiteindelijk voldoende moed heeft verzameld om een stukje te lopen (al is het meer waggelen wat ze doen) is het wel echt indrukwekkend om te zien hoe groot ze eigenlijk zijn. Wanneer er vervolgens een ‘kleintje’ de hoek om komt lopen springen de rangers gelijk in de houding.. Brr, afstand houden maar ;-) Volgende half uur lopen we een heel stuk over het eiland, wat qua natuur weer écht veel te mooi is, pfff.. Het blijft echt genieten, zelfs na al die maanden al zoveel mooie dingen te hebben gezien. De rangers zijn echt aardig en ook heel geïnteresseerd, echt leuk. Bij terugkomst spotten we nog een ieniemini komodo die zich heeft verstopt in het hoekje van de wc, uitgebreid gapen, ah, zelfs een komodo is schattig als ‘ie klein is.

We gaan weer terug naar de boot, waar we lekker lunchen en varen daarna verder naar een plek waar we kunnen snorkelen. Mensen die mij goed kennen weten waarschijnlijk wel dat ik echt een kneus ben in diep water, maar vandaag gaat het echt goed en in een uur tijd snorkelen we samen om een eiland heen. Helaas zien we dan weer niet zo gek veel, jammer! Wel schrik ik me helemaal dood van een mega plastic tas, al denk ik nog steeds dat het een kwal moet zijn geweest.. Wanneer we uitpuffen op de boot komt 5 minuten later een Spaans stelletje, die op dezelfde plek aan het snorkelen was, helemaal hyper terug: ze hebben vlak nadat wij weg waren een grote manta ray (mega rog) gespot… Grrr! Sloof je je daarvoor zo uit.. ;-) Nouja, je kan ook niet alles hebben! Daarna krijgen we goed nieuws, want de boot is gemaakt, dus die zal ons straks op komen pikken, zodat we de reis richting Lombok kunnen vervolgen. De rest van de dag is het vooral heerlijk chillen, lezen, slapen, of genieten van de muzikaliteit van de crew. Fijn! Die nacht weer slapen onder de sterren, wat hebben we geluk met het weer! De volgende dag varen we in rap tempo door naar onze eindbestemming, bezoeken we nog een klein eilandje waar we een tijdje zwemmen en springen en salto’s maken (ik natuurlijk, duh) in een waterval, en als we die middag weer lekker aan het relaxen zijn op de boot spotten we best dichtbij de boot een groep dolfijnen..bijzonder!! Eind van de dag, als de zon net onder is, komen we aan in Labuan Lombok. Daar stappen we op de bus richting de westkust van Lombok. Geheel volgens traditie houd ook de bus er op een gegeven moment mee op, omdat de chauffeur kennelijk dacht in versnelling 4 een steile heuvel op te komen… Wat extra rijlessen zouden veel mensen hier toch goed doen ;-) We lopen het laatste stuk naar Senggigi, waar we met een groep mensen een hotel vinden en nog even in de stad wat eten.

Zwavelrook en (te) vroege wekkers: Java

Volgende ochtend besluiten we om direct de overtocht te maken naar Bali, de tijd begint nu toch echt te dringen (gek idee hoor!). We nemen helaas afscheid van ‘adoptiekindje’ Chris, die heerlijk vol gas gaat genieten op de Gili’s. Aah, we willen mee!!!! De daaropvolgende twee dagen besluiten we nog even lekker te relaxen in havenstadje Padang Bai op Bali, waar we tijdens onze scootertocht ook al een nachtje hebben doorgebracht. We vinden een fijn hotel met een lekker zwembad, en doen twee dagen lekker helemaal niets – zijn we in ieder geval lekker zen voordat we ons gaan storten in de Java-drukte! We nemen uiteindelijk de bus terug naar Kuta, waar we nog één nachtje doorbrengen, en de volgende ochtend worden we opgehaald door onze privéchauffeur die ons in een paar dagen tijd van Kuta naar verschillende plekken op Java zal rijden. Hoewel we dit natuurlijk ook allemaal zelf hadden kunnen uitzoeken, hebben we van meerdere gehoord dat dit behoorlijk wat tijd kost, en tsja, dat hebben we nu helaas niet meer. Maar we zijn de enige die deze ‘transport-tour’ hebben geboekt, dus we hebben heerlijk veel ruimte in de auto..prima! We maken de oversteek naar Java, en eindigen de eerste dag ergens in de middle of nowhere, waar we noodgedwongen in een veel te duur hotel slapen. Volgens onze chauffeurs is dit één van de goedkoopste overnachtingsplekken in de omgeving, maar als we ze daarna zien chillen in de jacuzzi en het zwembad heb ik toch het gevoel dat ze hier met een andere reden zitten.. Maar ach, hebben zij het in ieder geval ook naar hun zin ;-) We spreken met ze af de volgende ochtend om 4 uur te vertrekken, zodat we vulkaan Ijen tijdens zonsopgang kunnen beklimmen. Om half 4 aan het ontbijt, maar waar is iedereen toch? Als we om 5 voor 4 vertrekken kijkt de hoteleigenaar ons toch een beetje verward aan, 4 uur, 4 uur, zegt ‘ie steeds. Ja, het is toch 4 uur, dus we gaan, doei! Drie stappen later (of, in feite, drie kwart dag later) valt dan eindelijk het kwartje: tijdverschil! Jawel, het is op Java een uur vroeger dan op Bali. Wij zaten dus gezellig om half 3 aan het ontbijt. Top! Dan maar weer terug naar bed.. Gelukkig begint de moskee om half 4 (en dan nu wel echt half 4) met z’n eerste liedje, niet echt bevorderlijk voor de nachtrust! Om 10 voor 4 een tweede poging, en jawel, nu zitten andere gasten ook lekker aan het ontbijt. Na ongeveer een uurtje rijden beginnen we aan onze tocht: een klim van ongeveer een uur, naar de top van de berg. Al snel worden we vergezeld door één van de redenen waarom Ijen zo bijzonder schijnt te zijn: de zwavelmannetjes. Deze mensen lopen per ochtend gemiddeld drie keer heen en weer naar boven. Midden in de krater van de vulkaan vullen ze hun manden met zwavel, om dit vervolgens weer naar beneden te dragen. De echte bikkels vullen hun manden tot wel 100 kilo, mijn hemel.. Bizar. Martijn probeert halverwege de mand op z’n schouder te krijgen, maar ’t is echt niet te tillen (mag ik vast niet zeggen…).  Gedurende de 3-kilometer lange tocht naar boven houdt één van de mannen, genaamd Hadi, ons gezelschap, terwijl naast ons de zon langzaam op komt. Hoewel we intussen al heel wat zonsopgangen hebben gezien, blijft het nog altijd magisch om te zien. Het landschap is weer eens prachtig en er slingeren zelfs nog wat aapjes door de bomen. Hadi leert ons nog wat extra woordjes Indonesisch en we kletsen wat over zijn werk. Jep, het volgende relativeringmomentje! Eenmaal aangekomen op de rand van de vulkaan hebben we het gevoel op Mars te zijn beland.. Wat een bijzondere natuur. Het is écht net een andere planeet (want gelukkig weet ik precies hoe die eruit zien). Vanuit de krater van de vulkaan stijgen super grote gelige zwavelwolken op. Hoewel het niet per se wordt aangeraden, is onze nieuwsgierigheid te groot om niet naar beneden te gaan. Begeleid door Hadi beginnen we aan de klim naar beneden, die opzich wel prima te doen is. Af en toe even uitwijken voor mannen die met manden vol zwavel, en met, je raadt het nooit, een sigaret in de mond de behoorlijk steile klim naar de rand van vulkaan maken. Arme longen.. Hoe verder we de krater in komen, hoe dichter de zwavelrook wordt. Gelukkig hebben we allebei sjaals die uitstekend dienst doen als mondkapjes én staat de wind precies de goede kant op. Om daar beneden in de vulkaan te lopen is echt een super bijzondere ervaring. Midden in de dichte, witte, stinkende rook staan mannen stukken zwavel te hakken. Kan nooit gezond zijn… Na een aantal stukken zwavel te hebben gekocht en Hadi een flinke fooi te hebben gegeven (wij dachten gul te zijn, hij vroeg nog 3x zoveel. Ach ja..) beginnen we aan de klim naar boven.  Op de top nemen we afscheid van Hadi en dalen we langzaam weer af naar beneden. Onderweg nog een kop thee terwijl we toekijken hoe de mannen hun volle manden aan een weegschaal hangen, soms vol trots, anderen juist teleurgesteld bij het zien van het resultaat. Beneden staan onze gidsen ons weer op te wachten en we vervolgen onze tocht over Java. Eind van de middag komen we aan in een dorpje vlakbij vulkaan Bromo. We worden gedropt bij een soort wintersport-hotel, wel een leuke sfeer. Rest van de middag lekker spelletjes doen, kletsen met de vele Nederlanders en lekker vroeg naar bed… Morgen vulkaan-zonsopgang nummertje 2!

Wekker gaat weer om 3 uur, dit keer wel volgens plan! Om half 4 staat de jeep voor ons klaar, lekker scheuren, tot we na een uurtje ongeveer uitkomen bij het startpunt van het beroemde Bromo-uitzichtpunt. Gek, we zijn niet alleen. Ongeveer 100 miljoen andere mensen hebben deze zelfde ochtend óók bedacht de zonsopgang bij Bromo te bekijken. En wij maar denken dat we origineel waren (grapje). Als we aankomen op uitzichtpunt waait het enorm hard en is het behoorlijk koud. Hadden we nou maar niet aaal die mensen die dikke, warme winterjassen verhuurden afgewezen… Als de zon zich langzaam laat zien zijn even de ellebogen nodig om überhaupt wat te kunnen zien, maar uiteindelijk hebben we wel een prima plekje. Het is vrij helder, en de Bromo en omliggende vulkanen komen langzaam in zicht. Op het moment dat de zon bijna het juiste punt bereikt… drijven er dikke, dikke wolken binnen. Dag, uitzicht! Een tijdje is er werkelijk helemaal niets te zien. Gelukkig laten wij ons niet zomaar kennen en wachten en wachten en wachten totdat we na een tijdje de vulkanen door de wolken zien verschijnen. Prachtig, dat is het wachten en ellebogen meer dan waard, echt heel mooi! Na een poosje weer terug naar de jeep, die ons naar de Bromo zelf brengt. Wederom een tochtje naar boven, flinke trap op het laatst, maar dan sta je ook wel bovenop de rand van een actieve vulkaan, waar dikke rookwolken uit opstijgen. Wat een gek en bijzonder idee om op deze manier als het ware ‘in’ de aarde te kunnen kijken, heel gaaf. Eenmaal terug beneden brengt de jeep ons even terug naar het hotel, waar we onze spullen pakken, ontbijten, en dan beginnen aan de 12-uur durende rit naar Yogyakarta. Op een gegeven moment heb ik het gevoel dat onze chauffeur er nu niet bepaald wakker bij zit (gek he, 2 chauffeurs was misschien een beter idee geweest) en daardoor zit ik ook niet echt lekker ontspannen in de auto. Duurt me wel iets te lang dus ;-) Ben dan ook blij als we veilig aankomen in Yogyakarta, waar we na even zoeken een hostel vinden die wel prima is voor een nachtje. Morgen laten we zonsopgang lekker voor wat ‘ie is, uitslapen!

Tempels en… tempels: Yogyakarta

De volgende ochtend ontbijten we lekker uitgebreid in een restaurantje in de buurt en gaan we op zoek naar een ander hostel. Uiteindelijk vinden we er eentje met een prima kamer, gratis ontbijt en chill balkon. ’s Middags lekker de stad in, bezoekje aan Fort Vredenburg, maar dat vinden we allebei niet echt spannend. Sowieso beetje vervelend dat je con-ti-nu wordt aangesproken op straat door allerlei mensen die iets van je willen. Zijn we niet meer echt gewend! We lopen nog een tijdje rond door de stad, drinken lekker koffie en een biertje en ’s avonds eten we met locals op een grasveldje voor de deur van het hostel, jammm! Indonesisch eten gaat nooit vervelen! ;-) Ondertussen is het 9 maart 2014.. Oei oei oei, het einde komt nu echt in zicht en dat is stiekem wel een beeetje pijnlijk. Snel de scooter maar op, allerlaatste restjes Azië/Indonesië/vrijheid opsnuiven, geen tijd te verliezen! Onze eindbestemming van vandaag is Prambanan, een Hindo-Javaans tempelcomplex en tevens één van de belangrijkste bezienswaardigheden rondom Yogyakarta. Tempel is vooral mooi vanaf een afstandje, wow, groots en indrukwekkend! We lopen nog een stukje door en eindigen bij een tempel waar het volledig uitgestorven is, dat blijft toch stiekem het leukst (ook voor de foto’s! Al die keren dat Martijn z’n geduld op de proef werd gesteld omdat ik ‘even wilde wachten totdat alle mensen uit beeld waren’…dat zijn er niet weinig, kan ik je vertellen). Terug in Yogyakarta komen we middenin een carnavalsoptocht terecht, ja hoor, wij doen wel mee, geen probleem! Ook onze één-na-laatste dag laten we niet zomaar aan ons voorbij gaan: op naar Borobodur! Boeddhistisch tempelcomplex dit keer, en nog bekender dan Prambanan. Schijnt prachtig te zijn met zonsopgang, maar stiekem zijn wij wel een klein beetje verzadigd op dit gebied, plus: slapen is ook belangrijk ;-) Achteraf natuurlijk altijd jammer, want stel je voor dat je zo’n magisch mooie rood oranje zonsopgang hebt gemist, maar ja, dat weten we dan gelukkig niet… Loop van de ochtend vertrekken we weer op de scooter, terwijl de dreigende wolken ons al tegemoet komen. Als belangrijkste highlight in de omgeving verwacht je toch dat het makkelijk te vinden is, of in ieder geval aangegeven met een bord of iets, maar nee, dat zou te makkelijk zijn… Ach ja, hebben we weer wat extra rijstvelden gezien (altijd mooi, dus komt goed uit), en dan houden we onze verdwaal-traditie tenminste tot het eind in stand. Onze timing is dusdanig goed dat we precies tegelijk met 100 bussen uit Japan aankomen, dus we laten de tempels even voor wat het is en relaxen een tijdje in de schaduw totdat het weer wat rustiger is. Natuurlijk bezoeken we de Borobodur geheel volgens de regels: de tempel heeft de vorm van een mandala, en je moet elke ‘ring’/verdieping met de klok mee om de tempel heen lopen, om uiteindelijk op het hoogste punt te eindigen: het Nirvana. We zijn de enige die het netjes op deze manier doen (er gaat namelijk ook een trap rechtstreeks naar boven), maar het heeft wel iets :-) . Eenmaal in het ‘Nirvana’ aangekomen genieten we van het prachtige uitzicht: ooveral stupa’s waar Boeddha-beelden in ‘verstopt’ zitten. Heel wat foto’s later laten we deze prachtige tempel weer achter ons en lunchen voor een paar cent heerlijke soto soep. Op de terugweg langs het station, alvast treintickets kopen voor onze rit naar Jakarta….

All good things come to an end

En dan breekt toch echt de aller-, allerlaatste ‘normale’ dag van onze reis aan. Niet echt leuk wakker worden, maar ja, aan alles komt helaas, helaas (x100000), een eind. We besluiten dat we nog even lekker willen relaxen vandaag, dus we checken uit bij ons hostel en gaan op zoek naar een fijn betaalbaar hotel met zwembad. Wat we vinden is of te duur, en degene die we op het oog hadden zijn die dag bezig met de reparatie van..het zwembad! Tsja, dan maar weer terug naar het hostel waar we vandaan kwamen, man staat wel een beetje gek te kijken, dus we verzinnen maar dat we ons in de datum hebben vergist. Er blijkt een openbaar zwembad vlakbij te zijn, dus we besluiten dat we daar onze laatste dag gaan doorbrengen. Nog even heerlijk genieten van de zon & het niks doen! Biertjes, verse fruitsapjes, lezen, slapen, zwemmen, spelletjes en tussendoor nog even wat souvenirtjes inslaan.. prima dag :-) Daarna terug naar ons hostel – tijd voor de allerlaatste avond. We kiezen een restaurant uit waar we heerlijk genieten van een Indonesische maaltijd, daarna eindigen we in een bar met live muziek. Rock, helemaal onze smaak ;-) Eind van de avond slepen we onszelf naar het hostel: slapen betekent daarna wakker worden om te beseffen dat we die avond op het vliegtuig naar huis stappen. Het liefst zet je de tijd even stil. Of spoel je ‘m een paar maanden terug, nog beter.

Een paar uur later zitten we dan toch echt in de trein, op naar Jakarta. De treinreis duurt bijna de hele dag, maar we hebben wel lekker chille stoelen en gelukkig spelen ze Thomas de Trein 88x in de herhaling, dus wij vermaken ons wel! Eenmaal aangekomen in Jakarta stappen we op de bus richting het vliegveld. Iets te vroeg, dus we tukken een paar uurtjes op de vloer, en dan, op naar… 

Herenigd: Dubai en.. Amsterdam

Jawel, Dubai, want op het moment dat we besloten onze reis te verlengen, ontstond direct ook het plan om onze lieve en net naar Dubai verhuisde (schoon)zus + zwager op te zoeken. We vlogen toch al via Abu Dhabi, vlakbij, dus zou eigenlijk gek zijn om het niet te doen. Gelukkig ben ik erg intelligent en geef ik mijn zus aan dat we de 14^e zullen komen, terwijl dit stiekem de 13^e is. Vlak voor het boarden, ’s avonds laat, app ik haar dan ook vrolijk ‘tot morgen!’, waarna ze me in paniek (grapje) opbelt, omdat we toch pas overmorgen zouden komen?! Oeps… Haar plan om mij op te wachten met een tafel vóól stokbrood met Franse kaas (ook een grapje, maar dat is één van de dingen die ik het meest heb gemist, qua eten :p) viel natuurlijk geheel in duigen, maar, het betekende wel dat we elkaar al over één nachtje zouden zien, en dat is natuurlijk helemaal fijn. Gelukkig is zwager Stefan dan weer heel goed in de wekker zetten en komen ze iets te laat op het vliegveld aan (wat mijn zus erg leuk vond), maar dat is uiteraard geen enkel probleem: ik kan m’n zus weer knuffelen!! Da’s dan weer een groot voordeel aan naar (bijna) huis gaan. Vanaf Abu Dhabi rijden we met z’n vieren richting Dubai. Zo ontzettend veel verhalen, maar ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. We logeren die dagen bij hun in huis en het is wel gek om weer in een normaal huis te zijn, en ineens weer boodschappen te doen. Alsof je nooit bent weggeweest, echt waar. Martijn gaat met Stefan mee naar een voetbaltraining van z’n werk, Raphaella en ik gaan naar de Dubai Mall waar we lekker koffie drinken en een broodje eten en staren naar het mega grote beroemde aquarium. Net therapie! ’s Avonds voor het eerst sinds vijf maanden weer koken, vreemd. We kletsen tot we in slaap vallen en de volgende dag bezoeken we met z’n vieren de mall, eten we taart en verbazen Martijn & ik ons over de bijzondere wereld die Dubai eigenlijk is. Van houten hutjes, blote voeten en vieze kleren naar een plek waar er overduidelijk van één ding teveel is: geld. Het is gek verdeeld in deze wereld.

Die middag besluiten we m’n vader in te lichten over ons bezoek aan Dubai, want jawel: ook voor hem is dit een verrassing (vertel ik zo over). Raphaella en Stefan nemen plaats achter de computer, bellen ‘m via Skype en kletsen wat met m’n vader. Op een gegeven moment verbreekt Stefan onverwacht de verbinding, en nemen Martijn en ik hun plaats achter de computer in. M’n vader belt opnieuw en krijgt ons in beeld, en is even volledig in de war. Hij belde toch Raphaella? Huh? Het duurt even voor ‘ie het door heeft.. Ha, het is echt geweldig om z’n reactie te zien (helaas niet gefilmd!! :(). Die avond drinken we wat met z’n vieren in een bar ergens hoog in de lucht, met prachtig uitzicht op Dubai. Daarna wordt het tijd voor de volgende verrassingsactie, dit keer in real life!

Om 12 uur die nacht landen namelijk m’n moeder, Maikel en kleine zus Jaira in Dubai. Ze zullen hier een weekje vakantie vieren en hebben werkelijk (oke, m’n moeder zou m’n moeder niet zijn als ze dit niet stiekem al 100x aan zag komen) geen idee dat Martijn en ik er ook zijn. Naar hun weten vliegen we namelijk volgende week zondag vanuit Jakarta linea recta naar Amsterdam. Raphaella en Stefan halen ze op van het vliegveld, terwijl wij thuis wachten. Om het makkelijk te houden (maar niet heus) spreken we een codetaal af: 1 is ‘ze zijn geland’, 2 is ‘we zijn onderweg’, 3 is ‘we zijn in de garage’ en 4 is ‘je mag binnenkomen’. Toch wel een beetje (heel erg) nerveus wachten we tot de eerste code binnenkomt. Daar is ‘ie, code 2. Oke, ze zijn geland. Nee… Code 2?! Ze zijn onderweg! Snel de spullen pakken, lichten uit, en verstoppen op de gang. Het is ondertussen 2 uur ’s nachts en natuurlijk komt van alle 800 (?) bewoners net diegene voor wie z’n deur we staan verstopt (met backpacks) thuis van een avondje uit. Nee hoor, er is niks aan de hand, we staan hier gewoon voor onze lol.. Leuk weetje is ook dat Stefan in feite code 1 bedoelde toen ‘ie 2 stuurde, dus terwijl wij al vol spanning in de gang staan te wachten tot thuis komen, plukken zij net de bagage van de band af ;-) Uiteindelijk zijn ze daar toch, aaah, we kunnen ze horen! Ze gaan naar binnen en we wachten geduldig af tot we ‘toestemming’ krijgen om naar binnen te gaan. Als dat eenmaal zo ver is, gieren de zenuwen door m’n lichaam, lang naar dit moment uitgekeken! We bellen aan, Raphaella doet open, en dan.. Weten we eigenlijk niet zo goed wat we moeten zeggen. Praten betekent dat ze vanuit de kamer onze stemmen kunnen horen, niets zeggen is ook gek want er is toch net aangebeld? M’n moeder komt echter al heel snel om het hoekje gluren en yessss, wat zijn we blij!!! Zo fijn om iedereen weer te zien, had ze echt gemist! Verrassingsactie -> geslaagd!!!

Die nacht drinken we met z’n allen de uit Nederland meegebrachte wijn, en slapen we op luchtbedden en banken in de woonkamer. Drie uur nadat we in slaap zijn gevallen word ik wakker van m’n zusje die doodleuk en half-slapend in de 100% NL zit te bladeren.. Slapen? Het is toch al licht? Hihi, ik heb d’r gemist! We hebben in totaal twee dagen met z’n allen in Dubai, dus de volgende dag gaan we hop met z’n allen de auto in (past precies) richting de Dubai Creek, lekker lunchen, stukje met de boot, daarna fijn naar het strand, ’s avonds eten naast de indrukwekkende fonteinenshow en afsluiten met een shisha-sessie (waar zelfs Jaira vrolijk aan mee doet). De volgende ochtend bezoeken we een moskee, waar een Engelse moslima ons uitleg geeft over de verschillende aspecten van haar geloof. Super interessant om het eens vanuit een ander perspectief te horen! Daarna crossen we door naar de woestijn, waar we quads en een soorty buggy’s huren: tijd om een potje te gaan racen! Het is wel ff wennen, soms een beetje eng, want de heuvels zijn soms écht heel steil en hoe weet je eigenlijk waar je heen rijdt? Maar al met al is het echt superrr vet, en als we dan plotseling een paar verdwaalde kamelen tegenkomen is het woestijn-plaatje compleet! Die avond is de laatste avond met z’n allen en daarmee ook (en nu echt) de allerlaatste avond van onze reis, dus we zoeken een mooie plekje op om te eten, ruziën met de ober omdat ze Martijn en mij geen bier willen schenken zonder id-bewijs (reizen houdt je jong) maar hebben uiteindelijk een hele fijne avond. Mooie afsluiter van de vijf beste maanden ooit.

De wekker gaat al vroeg, en we proppen ons weer gezellig met z’n allen in de auto, op naar het vliegveld van Abu Dhabi. Afscheidskussen, knuffels, gelukkig zien we een deel alweer over een week, Raphaella en Stefan zal helaas nog wat langer duren… De vlucht verloopt verder prima, en eenmaal op Schiphol aangekomen kan ik niet anders dan even heel hard huilen dat het allemaal alweer voorbij is (hoe dankbaar ik ook ben, hééél erg zelfs, maar dat komt later). Gelukkig staat mijn lieve papa en de net zo lieve familie/vrienden van Martijn ons met spandoek en al op te wachten bij de uitgang (al heel wat maanden geleden, maar super dat jullie er waren!). En dan: in de auto, op naar… huis.

Dag prachtig Azië, je bent onvergetelijk.

(Lees hier het ‘slotwoord’)