Vandaag is het precies één jaar geleden dat we na een uitgebreide knuffelsessie door de deuren van de douane liepen. Eén jaar geleden dat we vol spanning de helderrode zon zagen opkomen door het vliegtuigraam, op weg naar Vietnam.
Oh Vietnam, met je miljoenen scooters, indrukwekkende (en eenzijdige) geschiedenis, prachtige rijstvelden, gekke taal en toch wel soms wat opdringerige bevolking. Wat een verademing was Laos, met monniken in de mooiste kleur oranje, oneindig veel tempels, onwaarschijnlijk steile bergtoppen, zwaaiende kinderen en bijzondere vriendschappen. En Myanmar, als grote onbekende. Toeristischer dan verwacht, maar verrast door de bijzondere cultuur, de soms hartverscheurende politieke situatie, de paard-en-wagen-taxi’s. De zon zien opkomen boven de miljoenen tempels van Bagan – als in een droom. Van de zon op naar de sneeuw in Nepal, bijna voor het eerst in de bergen. Berg op, berg af, afzien, spierpijn. Himalaya’s, je bent onvergetelijk. Niet te bevatten, te mooi om waar te zijn. De pass oversteken met je allerbeste maatje, die je al die tijd door de bergen heen heeft gesleept: een moment dat me voor altijd bij zal blijven. Van Nepal dan toch eindelijk naar m’n roots, in Indonesië. Het land met de duizenden eilanden, waarvan ieder weer een compleet land apart. Het land met de heerlijkste keuken ter wereld. Het land met rokende vulkanen, gitaarmuziek en een zee helder als glas. Het land waar iedereen altijd lacht. Wat kunnen wij daar veel van leren.
Inmiddels is het ook alweer zeven maanden geleden dat we door een hoop lieve thuisblijvers werden verwelkomd op Schiphol. Wat was het fijn om iedereen te zien, maar.. hoe kan het nu echt allemaal alweer voorbij zijn? Hoewel ik de reis meer mis dan ik ooit had kunnen denken; kan ik me niet vaak genoeg realiseren hoe intens dankbaar ik ben voor de tijd die we daar mochten hebben. Voor alle nieuwe vriendschappen, over heel de wereld, met mensen die ik stuk voor stuk ooit nog eens hoop terug te zien. Voor al het onbekende eten dat we hebben geproefd. Voor al die ongekend mooie landschappen die we hebben gezien. Voor alle scootertochten die we hebben mogen afleggen. Voor alle culturen die we, soms van heel dichtbij, hebben kunnen ervaren. Voor alle gastvrije ontvangsten bij de mensen thuis. Voor alle foto’s die ik heb kunnen maken. Voor alle verhalen die ik bij me draag. Maar ook voor het feit dat we gezond genoeg waren om deze reis te maken. En dat we de kans kregen én ook namen om het geld bij elkaar te sparen. Het was het zuinig (en soms gierig…) zijn meer dan waard.
Cliché, maar waar: de reis heeft me veranderd. Het heeft me anders naar de wereld laten kijken. Naar de mensheid in het algemeen. Het heeft me geleerd om open te staan voor verschillende culturen. Het heeft me gewezen op de vaak oneerlijke verdeling van rijkdom en armoede, geluk en ongeluk. Het heeft me doen inzien hoe mensen gelukkig kunnen zijn met helemaal niets. Het zet me, nog steeds, vaak weer met beide benen op de grond. Het heeft me gemotiveerd om iedere dag in ieder geval te proberen een beter mens te zijn. Te relativeren, en de goede dingen te zien. Het heeft me geleerd hoe kwetsbaar en tegelijkertijd overweldigend de natuur is, en dat we hier zuinig op moeten zijn.
Die vijf maanden zijn zonder twijfel één van de grote hoogtepunten uit m’n leven. Mede dankzij mijn aller-, allerbeste reismaat, mijn allerliefste vriendje en grote liefde. Zonder jou stond ik nu nog steeds langs de kant van de weg in Saigon, in een poging om over te steken. Zonder jou was het feest bij lange na niet compleet. Bedankt voor je goede zorgen en onmisbare gezelschap. Wat was het fijn om dit met jou te kunnen doen.
Aan een ieder die deze blog trouw heeft gevolgd, de foto’s heeft bekeken en/of reacties heeft geplaatst: dank jullie wel. We hebben er allebei enorm van genoten, echt waar. Ook aan diegenen die na de reis naar ons toe kwamen om ons een compliment te geven over het blog; jullie zijn geweldig, allemaal.
Dat was het dan. Hier eindigt voor ons de tocht over de ‘asian roads’. Voor nu. Want terug, dat gaan we zeker. :-)
Veel liefs,
Roana & Martijn (ook al is een deel van dit blog aan Martijn gericht :-))
[Tekst en beeld door Roana Luhulima]
Bernadette
Poeh zeg, die emoties komen wel over! Dank je/jullie wel voor het deelgenoot maken. Zowel de verhalen en de foto’s. Ik ben zo blij voor jullie dat jullie dit samen hebben mogen beleven! Een heleboel dankbare herinneringen en een bijzonder stukje eigen geschiedenis die absoluut de moeite waard zijn om tranen van heimwee voor te hebben. Liefs en een dikke knuffel!
Roana Luhulima
Dank u wel lieve tante, en u heeft helemaal gelijk :-). Dikke knuffel terug, X
Martien en Anita van Vliet
Zit weer te janken, zoals vaker bij jou/jullie geschreven avonturen! Bedankt voor de prachtige, beeldend geschreven verslagen.
(en natuurlijk de mooie foto’s) Ik heb ook het gevoel dat ik een beetje heb mee gereisd (durf ik niet, ben helemaal niet avontuurlijk)
Lieve Roana en Martijn ik ben er zeker van dat dit niet jullie laatste reis geweest is!
Lieve groet, ook namens Mart!
Roana Luhulima
Ah, heel lief dit! Heel erg bedankt voor het lezen :-) En er gaan er hopelijk nog vele volgen inderdaad!
Veel liefs en groeten terug!
Raphaella
Nou, je maakt mij ook aan het huilen! Mooi geschreven, super om te lezen. Je inspireert me met je verhalen <3 xxx
Roana Luhulima
Ah, huilen is niet nodig :) Bedankt lieve zus, voor al je reacties en onze fijne tijd in Dubai, absoluut één van de hoogtepunten! <3 Mis jullie!! XXX
ellen
Als we dan toch gaan huilen doe ik gewoon een potje mee!
Wat prachtig weer!! Mooi ook te lezen dat je het zo goed hebt gehad met Martijn. Ik weet dat dit wederzijds is! Jammer dat de reis nu echt voorbij is(al 7 maanden eigenlijk) en voor ons jammer dat we nu niet meer je leuke verhalen kunnen lezen. Ik ben wel blij dat ik jullie nu weer life kan spreken. xxx
Roana Luhulima
Bedankt lieve schoonmama!! <3 xxxxx
Ingrid
En? Zijn er ook mannen tot tranen geroerd door haar mooie verhalen? Gelukkig zijn het tranen van trots en liefde!
Roana Luhulima
Martijn heeft vast in gedachten heel wat traantjes gelaten! ;-)