Holy Himalayas

Vanaf Yangoon nemen we het vliegtuig naar Kuala Lumpur. Eerst even 5 uurtjes de verkeerde kant op, altijd leuk voor iemand die gek is op vliegen ;-) Tegen middernacht komen we aan in Kuala Lumpur, waar we samen met heel Maleisië de nacht doorbrengen op de vloer van het vliegveld. Het lukt ons zelfs om nog even te slapen, tot we om 5 uur wakker worden..in het midden van een incheck-rij. Even verkassen maar… :-) Rond een uur of 11 zitten we in het vliegtuig richting Kathmandu. Bij het landen staat Martijn nog net niet juichend op z’n stoel te springen als de eerste besneeuwde bergtoppen in zicht komen..daar zijn ze dan! Hoewel we uiteraard op de hoogte zijn van de lagere temperaturen in Nepal in december is ‘t toch even slikken als we ‘t vliegtuig uitkomen. Niet zo gek ook, in korte broek en slippers, maar ach. We worden met een taxi naar Thamel gebracht, de bekendste toeristenbuurt in Kathmandu. ‘T verkeer is super chaotisch, je staat meer stil dan dat je vooruit komt! We horen later dat Kathmandu dan ook in ‘t rijtje past van steden met de meest ernstige luchtvervuiling ter wereld. In de jaren negentig kon je vanuit de stad zelfs alvast wegdromen met prachtig uitzicht op de Himalayas, nu valt er in de verste verte geen berg te onderscheiden.. Onderweg drukken twee jonge, bedelende kinderen hun neus tegen het raam van de taxi. Best confronterend, zo direct hebben we het nog niet meegemaakt..

Lekker gaar van de lange trip duik ik even later onder een dikke stapel dekens, terwijl Martijn even de stad in gaat voor geld en een reisgids. ‘s Avonds eten we in een soort tapasbar waar we allerlei gerechten uit de Nepalese keuken proberen, lekker! De volgende dag is het tijd om alles te regelen voor de trekking – daarvoor zijn we immers naar Nepal gekomen. We hakken definitief de knoop door om voor het Annapurna Circuit te gaan, een ongeveer 17-dagen durende trektocht langs (o.a.) het Annapurna gebergte. Aangezien het hartje winter is op ‘t moment en we van te voren niet hadden verwacht in Nepal te belanden beschikken we nou niet bepaald over de juiste uitrusting…dat wordt shoppen! We vinden goede schoenen die we maar direct aan doen, nu maar duimen op zo min mogelijk blaren.. Het grootste deel van alle benodigdheden willen we graag huren, maar ondanks alle ‘for rent’-bordjes op de vele outdoorwinkels die Kathmandu rijk is blijkt dit toch moeilijker dan gehoopt. Uiteindelijk hebben we geluk! In een super klein, donker winkeltje met de fenomenale naam ‘Deep Love’ vinden we een super aardig mannetje die ons graag wilt helpen. Normaal verhuurt hij geen kleding, maar besluit het dit keer toch te doen, en nog geen uur later lopen we de winkel uit met tassen vol splinternieuwe maar vooral hopelijk hele warme kleding! Ik ben ondertussen super verkouden geworden en voel me niet zo best – niet zo heel gek als je binnen twee dagen van strandtemperaturen naar winter verkast. Vroeg naar bed dus, na eerst een uitgebreide Skype-sessie met een praatgraag lief zusje (die ik heel erg mis! Net zoals de rest natuurlijk :-)). Onze kamer is zonder twijfel de koudste plek in heel Kathmandu, wolkjes blazen vanuit bed! Zelfs met kleding aan + vier dekens lig ik nog een half uur te klappertanden. En dan zijn we nog niet eens de bergen in… De volgende dag zijn we wederom de hele dag bezig met de voorbereidingen – toestemming voor het circuit, medicijnen, blarenpleisters, handige snacks voor onderweg, enzovoort! Eind van de middag wordt het tijd om de tassen klaar te maken, zodat we alle spullen die we niet meenemen kunnen droppen bij een reisagency waar we ook de toegang tot het circuit hebben geregeld. ‘Dat valt reuze mee!’, roept optimistische Martijn aan het begin van onze inpak-sessie. Tien minuten later zitten de tassen propvol. En het hele bed is nog bedekt met spullen. En oh ja, daar staan ook nog twee tassen die mee moeten… Oeps, dat valt toch eigenlijk helemaal niet mee! De tas lijkt uiteindelijk wel minder zwaar dan verwacht, al denk ik daar anderhalve week later op 5000 meter toch even anders over – maar dat weet ik dan uiteraard nog niet. Gelukkig. De tassen met onze normale kleding worden gedropt, vanaf nu mogen we drie weken paraderen in prachtige, vormloze wandelkleding. En, jawel, ook nog eens allebei dezelfde jas, broek en schoenen. Uniseks is het helemaal dit jaar, toch?? Hoewel we volgende ochtend vroeg de bus zouden nemen naar ons startpunt, slaap ik die nacht bijna niet en word ik nog veel beroerder wakker. Niet zo’n beste start, dus we besluiten nog 1 dagje langer in Kathmandu te blijven en weer even lekker ons (warme!!!) bedje in te duiken. Niet wetende dat er ondertussen een bus gedurende een half uur op ons staat te wachten…oeps. De rest van de dag doen we niet zo heel veel. In ‘t kader van Martijn z’n vet-mest-project eten we (tsja, alleen eten is ook zo ongezellig) heel veel lekkere taartjes in de zon op het dakterras van ons hostel. De volgende dag moeten we er dan toch echt aan geloven: op naar de Himalaya’s!! :-) In de bus richting Besisahar komen we alvast goed in de stemming dankzij fijne Bollywood-videoclips, geweldig. Martijn z’n wangen scheuren nog net niet uit, zo groot is de lach op z’n gezicht de hele rit – we hebben er zin in! Tijdens de lunch maken we kennis met de Ierse Andrea en Ioen (spreek uit Owen), die dezelfde tocht gaan doen. Helaas kunnen we niet tegelijk starten, aangezien ze problemen hebben met hun bank en daardoor ergens geld moeten zien te regelen. In Besisahar stappen we op de jeep richting ons officiële startpunt: Syenge. De weg is vol kuilen en behoorlijk steil omhoog, en het uitzicht beloofd al veel goeds voor aankomende weken. Minder goed is het feit dat we een uur later staan te bibberen naast de jeep: remmen kapot. Vrij essentieel toch wel, kunnen remmen, midden in de bergen. Het volgende dorp is nog 2,5 uur lopen en het begint al te schemeren, en lopen in ‘t donker zien we niet echt zitten..maar, er zit niets anders op, dus beginnen we onze trektocht een stukje eerder dan gepland. We hebben nog geen 5 stappen gezet als er een andere jeep de hoek om komt scheuren, waar eigenlijk niemand meer bij past, maar ja: we zijn in Azië, dus daar past alles. Het laatste stuk van de rit breng ik door half bij een local op schoot, gezellig! Aangekomen in Syang gaan we op zoek naar ons eerste guesthouse. We bestellen wat te eten en warmen ons op onder de douche – één van de schaarse warme douches tijdens de tocht, maar ook dat weten we dan nog niet ;-) Ik ben nog steeds super verkouden, dus besluit wat tijgerbalsem onder m’n neus te smeren. Schijnt te helpen… Meer, meer, meer! roept Martijn ondertussen enthousiast. Tien minuten later heb ik het gevoel dat m’n bovenlip volledig in de brand staat..aaaah!! Dus breng ik de avond door met een ijskoude bidon op m’n mond. Fijn… (en de verkoudheid bleef, natuurlijk).

De trekking zal ik verder kort (dus lang) per dag beschrijven, lijkt me ‘t handigst omdat het anders misschien te eentonig wordt :-):

Dag 1 – Syange naar Tal (1700 m)
Wekker om half 7, zodat we lekker vroeg van start kunnen! Gelukkig slapen we door de wekker heen en worden we half 8 wakker. Goed begin! Na ‘t ontbijt is het dan echt zover: we gaan ervoor! De zon schijnt, de lucht is blauw.. :-) Al snel gaan de warme jassen uit en lopen we lekker in shirtjes, warm krijg je het vanzelf van al dat klimmen! Even inkomen hoor, zweet me rot, maar het gaat opzich wel prima! Muziekje aan, lekker meeblèren, toch niemand die ‘t hoort! Sneller dan verwacht bereiken we ‘t 1e dorpje, even lekker een colaatje in de zon, en dan weer verder! De hele weg hebben we ongelooflijk mooi uitzicht op prachtige bergen, en de rivier die door de bergen stroomt is geweldig. Wat een kleur! Eind van de middag is Tal, onze eindbestemming van vandaag, in zicht. Voordat we er zijn moet er eerst nog een extreem steil stuk worden beklommen, oei! Valt toch wel even tegen.. Aangekomen in Tal vinden we een fijn guesthouse voor een dollar per nacht (in ‘t laagseizoen kun je vaak super goedkoop of zelfs gratis slapen, zolang je zowel ‘s avonds als ‘s ochtends maar eet bij je guesthouse). Waren we van te voren toch bang dat we met kerst torenhoge prijzen moesten gaan betalen voor een overnachting… Want jawel, het is 24 december, bijzondere plek voor kerstavond! We zijn de gehele dag werkelijk geen mens tegengekomen, best wel gek, maar wel zo rustig (en wel fijn, met dat zingen). We hebben verhalen gehoord over drukte tijdens ‘t hoogseizoen, waar je lekker achteraan kan aansluiten in de optocht.. Moet je toch niet aan denken! Martijn creëert z’n eigen stoombad met de heerlijke gloeiend hete douche, en wanneer we de eetzaal inlopen stuiten we op de eerste toeristen van de dag – niemand minder dan Andrea en Ioen! Ze hebben het eerste deel van onze tocht met de jeep afgelegd om zo wat tijd in te halen. Wel gezellig :-) we eten met z’n vieren, lezen het kerstgedicht van Martijn z’n moeder dat we al maanden in onze tas bewaren (lief!) en met wat kaarsjes creëren we nog een klein beetje kerstsfeer. Missen iedereen thuis behoorlijk, maar wat een voorrecht om op zo’n mooie plek te mogen zijn…

Dag 2 – Tal naar Danaque (2300 m)
Kerstochtend! Anders dan anders: geen uitgebreid kerstontbijt, maar een bak met Brinta. Genoeg energie verzamelen voor een dag lopen! We gaan met z’n vieren van start, en Ioen neemt geheel volgens Ierse kersttraditie een duik in het ijskoude rivierwater. Wij maken de foto’s wel…:-) De tocht gaat verder wel prima, uitzicht wederom betoverend mooi! We vinden een prachtig lunchplekje in de zon, en eind van de middag vinden we een guesthouse met een gashaard in de eetzaal. Fijn, want we beginnen de vrieskou nu voor het eerst echt te voelen. Voor het kerstdiner bestellen we een paar verschillende gerechten om te delen met z’n viertjes. Kaarsjes erbij, spelletje, en Andrea zingt een paar kerstliedjes voor ons terwijl we zowat in de gashaard zitten om een beetje warm te blijven.. Bijzonder zo!

Dag 3 – Danaque naar Chamé (2670 m)
We gebruiken kerst wederom als excuus om lekker laat te ontbijten, wat we deze ochtend doen in de keuken van de familie, rondom het vuur. De dag start echt behoorlijk pittig met een super lang en steil stuk omhoog. Halverwege de dag raken we Andrea en Ioen uit het oog, en daarom lunchen we lekker met z’n tweetjes. Zonnetje, boekje erbij, want het kan soms meer dan een uur duren voordat je maaltijd geserveerd wordt… Vraag me soms af hoe ze dat klaarspelen in het hoogseizoen! Ik heb het best wel zwaar vandaag, m’n kuiten zijn aardig verzuurd en dat is goed te voelen! Af en toe vervloek ik die bergen echt, totdat ik me weer realiseer in wat voor prachtige omgeving we ons bevinden en hoe bevoorrecht we zijn dat we dit mogen meemaken… en da’s dan weer genoeg om me in ieder geval de daaropvolgende 5 minuten m’n mond te laten houden ;-) Ik ben tot nu toe al heel wat keren in het Nepalees aangesproken, omdat ze denken dat ik hier vandaan kom. Als ik ze dan een beetje dommig aankijk omdat ik toch echt niets van de taal versta, zijn ze allemaal oprecht verbaasd dat ik niet uit Nepal blijk te komen. Wel grappig! Aangekomen in Chamé wacht Ioen op ons aan het begin van het dorpje, heel lief! We komen voor de eerste keer ook andere toeristen tegen, dus we eten dit keer met een grotere groep en ‘s avonds doen we met z’n allen een spelletje. Gelukkig verlies ik weer, anders zou het toch gek zijn…

Dag 4 – Chamé naar Upper Pisang (3300 m)
Vandaag een lange dag op de planning! Helaas komen we daar pas achter als we weer eens te laat aan het ontbijt zitten en iedereen al is vertrokken. Ach ja, slapen is ook zo lekker… Hoewel ik een beetje sago start met de tocht, besluit ik dat het tijd wordt mezelf even goed bij elkaar te rapen en me niet langer zo te laten beïnvloeden door m’n slechte conditie. Het lukt gelukkig aardig, en vanaf dat moment zit de stemming er weer goed in: muziekje, gekke bekken, en..genieten! Dankzij Andrea vind ik een manier om wat makkelijker berg op te lopen: heel, heel langzaam, stapje voor stapje. Martijn z’n geduld wordt weer eens goed op de proef gesteld, maar: het werkt! En we hebben toch de tijd :-) Na de lunch lopen Andrea en Ioen vast een stukje voorruit, waar ze naar ons idee de goede afslag missen, en daarom heeft Martijn de eer om zijn eerste sprint op 3300 meter hoogte in te zetten om ze terug te roepen. De rest van de dag tolt het lekker in z’n hoofd, en, niet geheel onverwachts, het was natuurlijk nog niet de afslag die we moesten hebben… Gelukkig is het stuk richting Upper Pisang best goed te doen, en kunnen we best lekker door lopen. Hoewel het ook mogelijk is te overnachten in Lower Pisang wordt door iedereen aangeraden toch naar Upper te gaan: de uitzichten zijn prachtig, het is ook nog eens veel beter voor de acclimatisatie. Het schijnt wel een stuk zwaarder te zijn, maar die uitzichten willen we natuurlijk niet missen, dus klimmen we vanaf Lower Pisang het laatste stuk recht de steile berg op. Valt niet mee! Maar: het is het meer dan waard! Het dorpje zelf is verder uitgestorven, op een paar slome koeien na (altijd gezellig), maar we vinden gelukkig een prima slaapplekje en zelfs de haard mag even aan! De eigenaar vertelt ons zo ontzettend blij te zijn met de weg die hier een aantal jaar geleden is aangelegd. Natuurliefhebbers hebben zich ontzettend beklaagd over deze weg, maar als je deze oudere man hoort vertellen dat ‘ie nu niet langer elke dag urenlang door de bergen hoeft te lopen naar z’n werk, lijkt het absoluut een goede ontwikkeling te zijn geweest. Martijn zoekt nog wat vrienden op in een hotel naast ons, ik voel me behoorlijk gaar dus blijf in ons hotel. Als ‘ie ook eindelijk keer een spelletje wint juicht de hele groep zo hard dat ‘t hele dorp ‘t gehoord moet hebben..de overwinning is ‘m blijkbaar gegund ;-)

Dag 5 – Upper Pisang naar Manang (3540 m)
Vandaag één van de langste dagen! Gauw ontbijten, en nog even heel het dorp af op zoek naar een plekje waar ze stromend water hebben zodat we onze tanden kunnen poetsen.. Wat hebben we ‘t toch makkelijk in Nederland! De tocht begint lekker makkelijk, maar we waren al gewaarschuwd voor het tweede deel: een heel lang, enorm steil stuk omhoog. Met m’n nieuwe bejaarden-techniek gaat het opzich prima! Boven op de top even uitpuffen, en genieten van het immense uitzicht. Gaat nog lang, lang niet vervelen! Rest van de dag is ook wel even bikkelen, veel omhoog, grote afstand en er staat echt een super harde wind. Niet altijd even prettig als je de steile afgrond pal naast je ziet liggen…Eind van de dag komen we dan eindelijk aan in Manang. Vanwege de hoogte houdt vrijwel iedereen hier een rustdag, yes, fijn vooruitzicht! En, nog veel beter: het hotel heeft een ander menu! Pizza, verse; grote stukken appeltaart en een uitgebreid ontbijt…plus: het grote haardvuur brandt waardoor het voor ‘t eerst in dagen eindelijk eens écht warm voelt..wat wil je nog meer?! :-) Helaas komt bij mij de hoofdpijn al gauw opzetten, dus neem ik een pilletje dat de acclimatisatie bevordert en duik gauw m’n bed in. Niet voor lang, want dat pilletje zorgt ervoor dat ik zo ongeveer iedere 5 minuten naar de wc moet..terwijl je net lekker een beetje bent opgewarmd onder de dekens. Martijn gaat ondertussen met een groep mensen naar de geïmproviseerde ‘bioscoop’, gezellig!

Dag 6 – Rustdag Manang (3540 m)
M’n hoofdpijn trekt helaas niet echt weg, dus ik breng de hele dag in bed door. Martijn ontpopt zich als een ware huisman en wast onze kleren (best wel nodig), en hangt daarna een beetje rond in de verwarmde eetzaal. Van iedereen krijgen we ‘t advies om vooral heel, heel water te drinken: om hoogteziekte te voorkomen dien je minimaal 3 tot 4 liter water per dag te drinken. Oeps, dat heb ik tot nu toe zeker niet gehaald… Gevolg: Martijn die mij iedere tien minuten (of seconden?) pusht om te drinken, maar koud water is dus echt niet lekker als ‘t buiten (en binnen) al zo koud is. Dus proberen we warm water uit een thermosfles, dat dan weer smaakt naar een mengsel van tien jaar lang koffie en thee. Maar, het werkt. De wc krijgt die dag in ieder geval voldoende gezelschap ;-) ‘s Middags lopen we een klein rondje door het dorp, smult Martijn van een mega stuk appeltaart voor lunch en kijken we wat series in bed. Martijn voelt zich ondertussen ook niet helemaal top dus gaan we lekker vroeg slapen.

Dag 7 – Extra rustdag Manang (3540 m)
Terwijl al onze nieuwe vrienden vandaag hun tocht zullen vervolgen, besluiten we dat ‘t toch beter is om nog 1 dag op deze hoogte te blijven. De hoofdpijn is wel minder, maar voel me nog niet 100% fit. Dus nemen we afscheid van iedereen, heel jammer! We besluiten wel een stukje te gaan lopen vandaag, om wat beter te wennen aan de hoogte. We lopen uiteindelijk nog een flinke afstand omhoog, richting een prachtig uitkijkpunt. Oef, valt niet mee! Die rustdag voel je echt extreem goed in je benen, lijken echt van lood. Onderweg lopen we langs een indrukwekkend ijsmeer, en zie ik mijn eerste gletsjer! Bovenaan vinden we een uitgestorven restaurant, waar we heerlijk in de zon genieten van onze meegebrachte broodjes (en natuurlijk water, water, water..). Martijn dwingt me om nog een stuk hoger te lopen, totdat het behoorlijk glad wordt en we besluiten om te keren. Op de terugweg zien we nog een mini-lawine op de gletsjer, wauw! Vooral ‘t geluid is indrukwekkend. Nog een rondje door het dorp, en ‘s avonds aan een knoflook-maaltijd, want ook dat schijnt goed te zijn voor de acclimatisatie…

Dag 8 – Manang naar Yak Kharka (4050 m)
Tijd om weer verder te gaan!! Vol goede moed gaan we er weer tegenaan, om er na een half uur achter te komen dat de beperkte hoeveelheid zuurstof in de lucht + m’n ingedutte benen het tien keer zo zwaar doen lijken als de eerste dagen van de tocht. Maar, we moeten door! Gelukkig is de tocht van vandaag relatief kort. Halverwege de ochtend vallen de eerste sneeuwvlokjes uit de lucht! Het aantal dorpen die je onderweg passeert wordt steeds kleiner, en het enige dorp dat we vandaag tegenkomen is compleet uitgestorven. Dan maar onze tanden stukbijten op een bevroren muesli-reep, schuilend achter een muurtje voor de snijdende wind… Smaakt trouwens nog best prima en je krijgt er wel weer energie van (interessant hè?). Loop van de middag komen we aan in Yak Kharka, waar we bewust kiezen voor het guesthouse waar een groepje van tien, die gezamenlijk een georganiseerde tocht maken, ook overnachten. Zo hebben we niet alleen meer kans op een haardvuur in de eetzaal (voor 2 mensen doen ze dit niet gauw, zonde van het schaarse hout), het is stiekem ook nog best handig om de informatie van hun gids af te luisteren..;-) De rest van de middag hangen we rond in de eetzaal onder onze dekens, en proberen we ‘s middags nog een stuk te lopen, maar ‘t is zo glad dat we eigenlijk niet echt vooruitkomen.. Dan maar weer terug naar onze dekentjes ;-) Bijzondere avond voor de boeg: oud en nieuw! Terwijl jullie hoogstwaarschijnlijk druk waren met de voorbereidingen voor het feest van het jaar, speelden wij een spelletje Yahtzee bij kaarslicht (geen elektriciteit), riepen we alvast ‘Happy new year!’ naar de Australische toeristen in de groep en doken we om 8 uur ons bedje in met heel veel thee, om een beetje warm te blijven. In ieder geval een jaarwisseling die we niet snel zullen vergeten :-)

Dag 9 – Yak Kharka naar Thorung Pedi (4450 m)
Hallo 2014! Gek idee om door de sneeuw te banjeren terwijl in Nederland nog (vrijwel) iedereen groot feest aan het vieren is.. en we helemaal niemand van jullie (behalve natuurlijk elkaar :D) gelukkig nieuwjaar kunnen wensen! Het eerste deel van de tocht gaat langzaam, aangezien de hele weg is bedekt met ijs en je dus super voorzichtig moet lopen, ‘t is echt spekglad. Heeft ook wel weer wat… Martijn heeft vannacht vast in z’n dromen een goed feestje gevierd want hij is niet echt vooruit te branden..zwaarste dag tot nu toe! Op een gegeven moment passeren we de zogenoemde ‘falling stone area’, een gebied waar er (zoals verwacht, jawel) regelmatig stenen van de steile wanden naar beneden rollen. Dat resulteert (bij mij dan) in een soort sprintje heuvelop, waarbij je iedere seconde zowel naar links moet kijken of je ergens een steen aan ziet komen, als voor je omdat je ook niet zo graag struikelt en de afgrond in kukelt ;-) en oh wat is het warm, maar stilstaan wordt afgeraden dus ook die jas moet nog even aan blijven.. niet echt ontspannen dus! Onderweg vinden we onverwachts een kraampje met warme thee en verse appels, leuke verrassing! Halverwege de middag komen we aan in Thorung Pedi, de laatste overnachtingsplek voordat we de pass zullen oversteken..Aaah, morgen is het zover!!! Het is hier echt heel, heel koud, en de haard stinkt en rookt gigantisch..krijg je geen hoofdpijn van de hoogte, dan is het wel hiervan! Nog even een goede maaltijd voordat we op tijd ons bed induiken, morgen héél vroeg op…je merkt de spanning bij iedereen!

Dag 10 – Thorung La Pass (5416 m)
Het is zover!!!! De dag waar je de hele tocht lang zowel enorm tegenop ziet, als heel erg naartoe leeft. Vandaag zullen we 1000 meter stijgen, om vervolgens het hoogste punt van de tocht, de Thorung La Pass (5416 meter), over te steken en vervolgens 1600 meter dalen om uit te komen in het dorpje Muktinath. De wekker gaat om half 4, vanwege de extreme wind op de pass wordt aangeraden zo vroeg mogelijk te vertrekken – de wind zal in de loop van de ochtend steeds meer toenemen. We proberen een ontbijt naar binnen te werken en vertrekken dan vol goede moed, laat maar komen! Het eerste deel van de tocht bestaat uit een hele steile klim van ongeveer 1,5 uur, waarna je uitkomt in High Camp, een plek waar sommige mensen overnachten. De groep is al begonnen, wij vertrekken tien minuten later met z’n tweeën. Om er 15 minuten later achter te komen dat zowel het pad als het licht van onze headlights niet echt zichtbaar zijn…we hebben werkelijk geen idee waar we lopen, en na een tijdje besluiten we maar om te keren en beneden opnieuw het pad te zoeken. Zonde van de tijd en moeite!! Gelukkig zijn daar dan onze redders in nood: een stel mét een gids, die we kunnen volgen. Yes! Het is behoorlijk zwaar en ijskoud, en we hebben maar één zaklamp zodat Martijn elke keer op (slome) mij moet wachten en daardoor half doodvriest door het vele stilstaan (oeps). Al met al valt het toch mee en bereiken we ons eerste punt: High Camp! We bekijken zonsopgang en doen een poging onze voeten te ontdooien, die helemaal gevoelloos zijn, maar het is binnen nog bijna kouder dan buiten dus dat schiet niet echt op. Blijven lopen dan maar! In het licht van de opkomende zon ploeteren we door de sneeuw, omringd door werkelijk fenomenale uitzichten.. Wauw :-) Het beloofde theehuisje halverwege de pass is helaas compleet uitgestorven, maar we schuilen er even voor de wind en kou en ik doe nogmaals een (mislukte) poging m’n tenen tot leven te wekken. De wind wordt intussen steeds meer wakker en brengt gezellig een portie stuifsneeuw met zich mee. Af en toe slaat het echt recht je gezicht in, en moet je je echt omdraaien om even normaal adem te kunnen halen. Lopen door de sneeuw is sowieso best vermoeiend, omdat je iedere stap die je zet weer een stukje terugglijdt.. Achja, avontuurlijk is het in ieder geval! Ik ben ook nog eens snipverkouden en omdat m’n handschoenen twintig maten te groot zijn (dat is dus niet handig, daar ben ik wel achter) heb ik echt nergens grip op en zorgt alleen al het pakken van een zakdoekje voor de nodige frustraties…;-) Tegen tienen ploeter ik met moeite de zoveelste (want het zijn er véél!) heuvel op, als Martijn me met een stralend gezicht tegemoet komt lopen. Tegelijkertijd zie ik de gekleurde geluksvlaggetjes vrolijk wapperen in de wind…WE ZIJN ER! Ik ben extreem gelukkig, huil als een klein kind, wat een prachtig magisch moment!! Zo erg hiernaar toegeleefd, onderweg wel 100x gedacht dat ik ‘t niet zou halen..en dan sta je daar ineens! Geweldig :-) niet voor lang helaas, want de wind gaat echt tekeer waardoor je bijna niet overeind blijft staan en het is koooud. Snel een foto, en dan gauw weer door! De rest van de dag bestaat uit dalen, dalen, dalen, urenlang, en halverwege ploffen we heerlijk neer uit de wind in de zon; om onze broodjes te eten. Wanneer het eerste restaurant in zicht komt genieten we van een heerlijk koud colaatje, mmmm, en de rest van de middag hebben we nodig om uiteindelijk in Muktinath aan te komen. Wat een overwinningsgevoel! Martijn kan z’n geluk niet op: er staat voor het eerst sinds de tocht kip op het menu, en hij is bijna nog blijer dan vanmorgen op de pass…Dus, kip, en natuurlijk mét bier, want ook dat werd afgeraden vanwege de hoogte. Feest! ‘s Middags zoeken we Zenep en David op, een super aardig stel uit Tasmanie die ook vandaag de pass over zijn gekomen. Gezellig wat drinken en verhalen uitwisselen, bijzondere dag vandaag!

Dag 11 – Muktinath naar Kagbeni (2800 m)
Ons plan om vandaag schandalig lang uit te slapen mislukt, dan maar een ochtendje chillen achter het raam in de zon. Vandaag hoeven we maar 2 uur te lopen, dus kunnen lekker rustig aan doen! Enige wat we moeten regelen is ons vliegticket van Nepal richting Bali. Vijf uur verder zijn we twee tickets en een hoop frustraties rijker…dankzij de fijne klantenservice van Air Asia zijn we in het bezit van 1 economy, en 1 business ticket – dag budget! Niet zo’n ontspannen ochtend als we hadden gehoopt, en pas tegen drieën kunnen we vertrekken. Kagbeni blijkt helaas niet op 2 maar op bijna 4 uur loopafstand te liggen, waardoor we ‘t laatste stuk compleet in ‘t donker lopen. Gelukkig vinden we alsnog een prima guesthouse, waar we wederom weer de enige gasten zijn… ‘T is maar goed dat we elkaar (heel) aardig vinden :-)

Dag 12 – Kagbeni naar Marpha (2670 m)
Omdat we gister in ‘t donker aankwamen hebben we niets van het dorpje gezien, dus doen we ‘s ochtends even een klein rondje. Aan deze kant van de pass zie je veel meer ‘t ‘echte’ leven van de Nepalezen, en hun cultuur. Interessant om te zien! Daarna zetten we onze tocht voort richting Marpha. Dit deel van de tocht staat bekend om z’n hele harde wind, en daar blijkt niets van te zijn gelogen… Het is onverwachts ook ineens weer een heel stuk omhoog, en in combinatie met de wind en rondvliegend zand valt het niet mee! In Jomsom lunchen we terwijl we heerlijk even kunnen schuilen voor de wind, en hoewel we even in de verleiding komen in dat guesthouse te blijven aankomende nacht, besluiten we uiteindelijk toch verder te gaan. Een paar pittige uren later komen we aan in Marpha, waar we Zenep en David weer tegen ‘t lijf lopen en worden getrakteerd op heerlijke warme koffie! Er blijkt in het hele dorp maar 1 hotel open, dus we sluiten ons bij hen aan. We lopen nog een stukje door het dorp, omhoog naar een klooster en genieten voor de zoveelste keer van het prachtige uitzicht. In Marpha liggen er op ieder huis stapels hout op het dak – hoe groter de stapel, hoe meer aanzien… Mmm, wij zouden toch hele andere ideeën hebben met al dat brandhout ;-) ’s Avonds eten we gezellig met z’n allen, onder het genot van lokale appellikeur. Zenep zit vol met super interessante verhalen over haar jeugd als moslima, haar bijna-uithuwelijking op haar twaalfde en de bizarre begrafenis van haar vader. Ze zou er een boek over kunnen vol schrijven, fascinerend!

Dag 13 – Marpha naar Tatopani (1190 m)
Vandaag een smokkeldagje: met de bus naar Tatopani! We willen graag afsluitend nog de Poon Hill beklimmen, en komen daarvoor net wat tijd tekort als we alles te voet afleggen. Dus stappen we rond half 8 samen met 20 Nepalezen (dat instappen is trouwens niet zo makkelijk als je denkt, met een hoop gekakel en mensen die 100 keer van plek wisselen, of een uur besluiteloos in het gangpad blijven twijfelen waar ze nu eens zullen gaan zitten..tsja, ‘t is ook lastig) in een gammel maar vrolijk gekleurd busje. De Bollywood-muziek schalt weer lekker uit de speakers, en een paar uur later zijn we heel wat fijne blauwe plekken op onze knieën en hoofden verder (meest hobbelige weg OOIT) en ben ik heel wat haren lichter, aangezien de vrouwen achter mij zich iets te krampachtig aan de achterkant van m’n stoel ofwel m’n haren vastklampten. Maar, we zijn een uur eerder dan gepland op onze bestemming en da’s vrij uniek in Azië, dus we hebben geluk! Nog gelukkiger worden we wanneer we een fijn hostel vinden met een grote tuin, vol met sinaasappelbomen en..zon! Warmte! En de kok kan ook nog eens heerlijk Mexicaans koken.. :-) Vlakbij ‘t hostel blijken zich hot springs te bevinden, waar we de rest van de middag heerlijk genieten van het warme water, terwijl we ondertussen kunnen toekijken hoe de plaatselijke bevolking hier zichzelf + hun kleding uitgebreid wast. Een van de schaarse plekken in de omgeving waar ze warm water kunnen krijgen.. Wel bijzonder om te zien!

Dag 14 – Tatopani naar Shikha (1935 m)
De volgende dag mogen we er toch echt weer aan geloven: ‘t is weer klimmen geblazen! We zijn de laatste dagen een flink stuk gedaald waardoor de temperatuur een stuk hoger ligt, even wennen weer tijdens ‘t lopen! De 2-daagse tocht, met Poon Hill als eindbestemming, schijnt voornamelijk te bestaan uit geïmproviseerde trappen omhoog. Goed voor de bovenbenen! ‘T valt niet mee, maar gaat opzich prima, lunchen in de zon, en eind van de dag vinden we een guesthouse boven op een heuvel. De vloer kraakt, de deur sluit niet meer en door de scheve vloer rol je zowat je bed uit, maar de familie is erg aardig en tijdens het eten houden ze ons gezelschap rondom het vuur.

Dag 15 – Shikha naar Ghorepani (2860 m)
Kom maar op met die trappen! Één van de laatste stukken klimmen dus even tanden op elkaar, en gaan… Ieder dorpje ligt hier verspreid over een aantal kilometer, dus elke keer als je denkt dat je in een bepaald dorp bent aangekomen en dus wel lekker opschiet kom je er een uur later achter nog steeds in ‘t zelfde dorpje te zijn, grrr.. Laatste stuk is steil en ik moet mezelf echt omhoog slepen, maar we worden beloond met een fijn guesthouse in de zon waar we een aantal bekenden tegenkomen en genieten van onze lunch. Hoewel we van plan waren Poon Hill de volgende dag met zonsopgang te beklimmen wordt dit door velen afgeraden – ‘t is ongelooflijk koud en de zonsopgang is niet super spectaculair. Omdat ‘t zonnetje nu lekker schijnt besluiten we diezelfde middag nog omhoog te gaan. Even een powernappie in de tuin, mentale voorbereidingen voor wat extra trappen…maar dit keer laten we heerlijk onze backpacks achter in ‘t hotel. Wat een verschil, Martijn vliegt nog net niet naar boven (bij mij kost het uiteraard alsnog de nodige moeite…) Eenmaal boven blijkt het een fantastische toch wel afsluiting van een net zo fantastische tocht: bijna 360 graden uitzicht over besneeuwd berglandschap! Dagenlang doorheen gelopen, nu echt tof om van bovenaf het ‘overzicht’ een beetje te kunnen zien. Kers op de taart ;-) En: onze allerlaatste klim zit er nu echt op! Helemaal voldaan de trappen weer af (heerlijk!), en ‘s avonds nog even genoten van een prachtige zonsondergang en een fijne avond rondom het vuur. Bij toeval spotten we David en Zenep in het hotel tegenover ons, dus drinken we gezellig nog een drankje, en dan is ‘t weer tijd voor onze warme bedjes :-)

Dag 16 – Ghorepani naar Birethani (1025 m)
Vandaag daaldag! En wat voor een… Het eerste deel van de tocht gaat prima, je loopt ineens door een soort regenwoud. Gek hoe de natuur hier in korte tijd zo kan veranderen! Wel leuk, zo blijven de uitzichten ook steeds weer verrassend. ‘T stuk is wel vrij langdradig en een beetje saai, maar na de lunch is het tijd voor het echte werk: duizenden traptreden naar beneden.. Elke trede heeft weer een andere hoogte of breedte en hoewel dit conditioneel dan weer een eitje is weten mijn benen werkelijk niet waar ze ‘t zoeken moeten..op een gegeven moment lijk ik een beetje de controle kwijt te zijn, gek gevoel! Martijn huppelt vrolijk (ok, zo lijkt het. Ik kijk in ieder geval al dagenlang tegen z’n rug aan, ergens dertig meter verderop :p) naar beneden, maar is stiekem ook wel blij als dit helse trappengedeelte erop zit. We willen ‘t liefst zo ver mogelijk komen vandaag, dus lopen we een heel stuk door, spotten onderweg nog een hoop aapies (lief!!!) en ploffen eind van de middag neer in het eerste guesthouse dat we tegenkomen. Het is op deze hoogte weer heerlijk qua temperatuur, dus we eten lekker buiten en genieten van de officiële laatste avond van de trektocht!

Dag 17 – Birethani naar Pokhara (820 m)
Het zit er zo goed als op.. Na anderhalf uur lopen naar het volgende dorpje stappen we hier op de bus naar Pokhara. Einde tocht!! Wat gek en fijn en jammer dat het over is…want wat was het bijzonder! En wat was het intensief, echt afzien af en toe, zowel mentaal als fysiek..zonder Martijn had ik ‘t nooit gered, want hij heeft me met z’n engelengeduld en topconditie mooi ff door die bergen gesleept :-) En de onwaarschijnlijk magische uitzichten over de Himalaya’s waren het allemaal méér dan waard!! (In het hotel vind ik nog een passende quote: “By the end of your trek you may vow not to climb anything higher than the stairs around your home town, but the experience of the Himalaya will stay with you for life time.“) In Pokhara brengt de taxi ons naar een hotel die ons is aangeraden door een andere toerist, en als we daar voor de deur uitstappen staan niemand minder dan Zenep en David bij de ingang. Wat een toeval, gezien ‘t feit dat zij het laatste deel van de tocht een andere route gingen én er werkelijk miljoen hotels in Pokhara zijn en zij deze nét hadden ontdekt.. Maar wel zo gezellig! :-) We lunchen met heerlijk ‘normaal’ eten, na 17 dagen naar vrijwel identieke menukaarten te hebben gestaard…daarna genieten we schandalig lang (Martijn dan, duh) van de lekkerste warme douche ooit, mmm!! (Beetje jammer dat we daarna weer in onze vieze kleren moesten, maar ach, klein detail) ‘s Avonds eten we heerlijk Indiaas met Zenep en David en proosten we op ‘t einde van een onvergetelijke tocht!

Pokhara blijkt een super toeristisch maar fijn stadje waar je heerlijk kunt eten, en kunt rondhangen bij het meer. Martijn is bijna jarig, en we spotten het perfecte cadeau: paragliden boven de Himalaya’s! De volgende ochtend gebeurt er iets unieks: Martijn staat eerder op uit bed dan ik (geen grapje! ;-)) en stuitert door de kamer wanneer hij een wolkenloze strakblauwe lucht ziet..perfect weer voor een vliegtochtje!! Klein beetje zweethandjes toch wel in de auto naar boven, maar echt tijd om gespannen te zijn is er niet want ze staan nog maar net boven als hij samen met de instructeur alweer de berg af rent.. daar gaan ze! Het is prachtig om ze te zien zweven – moet een heerlijk gevoel zijn..voor mensen zonder hoogtevrees :-) ik rij weer met de auto naar beneden en wacht ‘m op op de landingsplek, waar ik ‘m vlak voor de landing nog een paar prachtige acrobatische capriolen zie maken (‘How is your stomach?’ Vroeg die vent een minuut daarvoor… Goed genoeg, gelukkig!) Prima landing, en een gelukkige Martijn. Altijd fijn om te zien :-) Geslaagd verjaardagscadeau, dat zeker! De rest van onze tijd in Pokhara doen we bijna niets anders dan schandalig veel en lekker eten, en stiekem genieten we daar heel erg van! We hebben inmiddels onze eigen kleding opgestuurd gekregen vanuit Kathmandu en kunnen ons eindelijk weer transformeren tot normale, schone personen ;-)

Na drie dagen Pokhara nemen we de bus naar Kathmandu. Hier besteden we nog een dagje aan het bezoeken van het ‘Durbar Square’, een groot plein vol met tempels en cultuur waar we een super interessante rondleiding krijgen en van alles leren over het Hindoeïsme en Boeddhisme. Fijn om na drie weken toch nog wat over het land te leren! Die nacht stappen we op het vliegtuig richting Kuala Lumpur, van waaruit we zullen doorvliegen naar Bali. Op naar de zon, de warmte, heerlijk eten, en.. M’n roots! Hoewel Nepal ons een onvergetelijke tijd heeft bezorgd kijken we allebei enorm uit naar Indonesië :-)

We hopen dat in Nederland ook alles goed gaat!

Dikke kus, Martijn & Roana x