Het hangmat- & tempelparadijs

Daar zijn we dan: Laos! In Muang Khua komen we er al gauw achter dat de Laotiaanse mentaliteit een wereld van verschil is vergeleken met de Vietnamese. Het maakt de mensen allemaal niet zoveel uit, of je nou wel iets koopt, of niet, en zodra we bij een guesthouse om korting vragen is het ‘no’ en laten ze je rustig doorlopen. Met de groep uit de bus vinden we uiteindelijk een prima hostel en we lopen de middag lekker rond door het stadje, wat een rust! Er is verder niet zo heel veel te beleven, dus we lezen lekker op het balkon en eten ‘s avonds aan het water samen met dezelfde groep mensen. Vanaf Muang Khua nemen we de volgende dag de boot naar Muang Ngoi, een dorpje een paar uur verderop, op aanraden van iemand die we in Vietnam hebben ontmoet. Bij het uitstappen van de boot komt er een extreem blij-kijkende man op ons aflopen die ons voor een paar euro een bungalow aanbiedt, aan het water, ínclusief hangmat. Daar hoeven we uiteraard niet al te lang over na te denken… We lunchen met een paar mensen uit de bus/boot en de rest van de dag komen ‘we’ de hangmat niet meer uit (‘we’ als in Martijn – er hangt maar één hangmat, tegelijkertijd ons erin proppen is helaas niet super comfortabel en Martijn is zo in z’n element in dat ding dat ik ‘t grootste deel van de tijd maar genoegen neem met de stoel.. ;)). ‘S avonds hebben we onze eerste all-you-can-eat ervaring in Azië, en ‘t is zeker niet verkeerd! Na het eten drinken we een paar drankjes met een groep mensen rond het kampvuur aan het water, een paar waterbuffels komen ook nog even buurten…altijd gezellig!

De volgende dag besluiten we dat het wel heel schandalig is om helemaal de hangmat niet uit te komen en maken we een tripje naar een uitkijkpunt, waar je super mooi de omgeving kunt bekijken (verwacht je niet, bij een uitkijkpunt). Ergens op de weg ernaar toe moet nog een grot te vinden zijn, maar wij extreem goede weg-vinders zien veel rotsen maar geen grot, helaas. Ach ja, de hangmat roept ook weer, dus we moeten terug! ;) De dag erna besluiten we onze spullen achter te laten en een kleine trektocht te maken richting een dorpje in de buurt, samen met de Amerikaanse Matthew. Normaal gesproken ongeveer 2 uur lopen, maar verdwalen is iets waar wij bijzonder goed in zijn, en dus verdubbelen wij onze reistijd. Tsja, misschien handig als de bordjes die de weg wijzen ook daadwerkelijk op relevante plekken waren neergezet…(altijd lekker om iemand anders de schuld te geven). Maar ach, zo zien we ook nog eens wat van de omgeving ;) Vele rijstvelden, riviertjes én bloedzuigers later komen we dan toch echt aan in ‘t dorpje waar we naar op zoek waren. Er is een leuk guesthouse met een super lieve eigenaresse, die om alles heel hard moet giechelen (ik hou niet van dat woord, maar het was echt giechelen :p). We willen eigenlijk bij haar thuis slapen, maar als we haar moeten geloven is haar vader echt de snurk-kampioen van Laos, dus besluiten we toch maar voor de ‘gewone’ guesthouse-kamers te gaan. De rest van de middag lopen we lekker een beetje rond, maar de mensen staren hier echt dwars door je heen en we voelen ons niet echt bijzonder welkom. Voel me sowieso wel een beetje opgelaten als we met z’n drieën onderuitgezakt in hangmatten liggen met een drankje en vervolgens het halve dorp voorbij komt sjouwen met veel, veel te zware spullen om hun hoofden gebonden. ‘S avonds eten we gezellig een lekker Laotiaans maaltje met de eigenaresse. Die nacht worden we fijn in slaap gewiegd door een complete familie aan vechtende en grommende honden. Mmm, laat dat toiletbezoekje (buiten, voor de duidelijkheid) maar even zitten…

De volgende dag na een lekker pannenkoek-ontbijt gaan we vol goede moed op zoek naar een aantal watervallen hier in de buurt. Een half uur later staan we midden in de jungle, zitten we wederom onder de bloedzuigers, maar -je raadt het vast al- geen waterval te bekennen! Wij hebben in ieder geval ons talent ontdekt! Nu nog bedenken hoe we hier ons brood mee kunnen verdienen… We besluiten terug te lopen (al met al zijn ‘t toch steeds leuke tochtjes, omgeving is prachtig namelijk, dus we vermaken ons prima) en terug in ‘t dorpje vertellen we enthousiast over hoe mooi we de waterval vonden… De weg terug naar Muang Ngoi vinden we zowaar in één keer, jawel, en we worden de hele tocht vergezeld door een lief hondje. Ik heb nog een stuk oud brood, waarvan ik af en toe een stukje aan ‘m (of haar?) geef. De kleine stukjes worden gelijk opgegeten, maar de grote stukken worden bewaard net zolang tot er een goede schuilplaats is gevonden, om ze vervolgens daar te begraven. Super schattig :) Terug in Muang Ngoi lunchen we samen met onze nieuwe Franse buurtjes (Alicia en Justine) die ‘t lef hadden onze hangmat te stelen toen wij een nachje weg waren…maar we gunnen ze toch ‘t voordeel van de twijfel (grapje natuurlijk). Martijn blijkt ze al eerder te hebben ontmoet in Hoi An in Vietnam, maar zowel die meiden als Martijn is dit weer vergeten. Indruk gemaakt dus. Rest van de dag genieten we nog lekker van het niks doen, wat een paradijsje is het hier!

De dag erna wordt het dan toch echt tijd om de rest van Laos te verkennen. Samen met Alicia, Justine en Matthew nemen we de boot richting Luang Prabang. Boottochtje duurt de hele dag maar we vermaken ons prima met lezen, spelletjes en golven ontwijken (bijna gelukt). Aan ‘t eind van de dag komen we aan in Luang Prabang. Best een grote stad, maar wat een rust! Ik vergaap me alvast aan al die prachtige oranje-geklede monniken die door de stad lopen…kan ik wel dagen naar kijken :). We eten met z’n vijven en drinken daarna nog wat Lao Lao-cocktails (ricewine) in de stad. Proost! De nacht die volgt is één groot feest, aangezien de eerste voedselvergiftiging een feit is! Ik breng de hele nacht in de badkamer door – maar zal jullie uiteraard de details besparen. De volgende dag lig ik de hele dag gevloerd op bed, terwijl Martijn mij af en toe voorziet van water of een sapje, en in de tussentijd alvast wat van de stad bekijkt, geniet van een massage en voor de allereerste keer voldoende moed heeft verzameld een rondje te hardlopen. ‘S avonds moet ik toch echt iets binnen zien te krijgen, en we besluiten naar ‘t meest dichtstbijzijnde restaurant te gaan – jammer genoeg veel te chique, maar het moet maar. Nog voor ‘t eten wordt opgediend ga ik half van m’n stokje, spuug ik bijna over het chique tafelkleed heen en moet Martijn me naar huis brengen, waarna hij vervolgens de zware taak op zich heeft niet één, maar twee gerechten op te eten. Heel vervelend.. De volgende dag voel ik me iets beter & besluiten we met z’n vijven een dagje in ‘t zwembad door te brengen, lekker! Beter dan m’n bed, en kan alsnog een beetje bijkomen :) Die nacht bereikt de voedselvergiftiging (een beetje vertraagd) ook Martijn en hebben we wederom een leuke nacht! Volgende dag voelen we ons beiden gelukkig een stuk beter, en huren we met een groep mensen uit ons hostel een scooter om de watervallen in de buurt te bekijken. Wij kiezen uit vijf scooters natuurlijk degene uit die na een kwartier al een lekke band krijgt, en we zijn helaas net een stuk uit de stad… Zwetend in de hitte duwen we (ok, ik deed meer alsof) de scooter een stuk terug naar de bewoonde wereld, maar er blijken echt 10 gaten in te zitten dus er moet een nieuwe binnenband in. We vinden gelukkig iemand die ons in een pickup naar een garage kan brengen en een half uur later zijn we dan toch weer op weg! De watervallen blijken echt super mooi, ‘t water heeft echt een hele bijzondere kleur blauw. Halverwege is een plek waar je super lekker kan zwemmen, en vanaf een touw ‘t water in kan slingeren. Martijn ook weer in z’n element :) we blijven daar een tijdje hangen (figuurlijk…) en op een gegeven moment zijn er bijna geen andere bezoekers meer, en de omgeving is met de lage zon echt super mooi. Die avond eten we gezellig op de beroemde nightmarket en drinken we daarna nog wat drankjes in ‘t ook al beroemde ‘Utopia’ aan het water. De volgende ochtend staan we om 5 uur langs de kant van de weg om de processie bij te wonen waarbij monniken met hun bedelschalen eten ontvangen van de lokale bevolking. De monniken hier mogen namelijk geen aardse bezittingen hebben, en zijn dus aangewezen op giften van hun landgenoten. Het eerste deel van de processie bestaat vooral uit ons verbazen over de ongemanierdheid van zoveel toeristen die hun camera met flits en al op de neuzen van monniken duwen, pff.. Na een tijdje zijn echter alle andere toeristen verdwenen en komen er toch nog een hoop monniken aan, en in de stilte van de ochtend is het toch wel heel speciaal om te zien. Sowieso bijzonder dat mensen daar trouw staan om 5 uur ‘s ochtends met een pan rijst, om dit vervolgens uit te delen. Na ons ontbijt nemen we voor eventjes afscheid van Justine en Alicia, die op de bus stappen richting Vang Vieng. Wij willen nog wat meer van de stad zien en beloven ze de dag erna te komen opzoeken. Rest van de dag lopen we dus lekker rond in de stad en bekijken we een hoop tempels. De monniken in de tempels zijn voornamelijk ‘student-monniken’, aangeduid met de term ‘novices’. Een groot deel van hen zal na hun tijd in de tempel een hele andere richting op gaan. Sommige novices willen maar al te graag hun Engels oefenen, en staan daarom open voor een gesprek met bezoekers van de tempel. Leuk, wij willen wel wat meer weten over hun leven, en ook: waarom hebben de verschillende monniken/novices verschillende kleuren oranje aan? Duidt dit op een verschil in status of de fase van de opleiding? Eén van hen wil ‘t ons maar al te graag uit te leggen en begint ons plechtig te vertellen…dat al die verschillende kleuren allemaal geen enkele extra betekenis hebben. Ha, dat hadden we niet aan zien komen toen we ‘m zo plechtig aan z’n verhaal hoorde beginnen. Matthew wordt nog even aan het werk gezet door een Laotiaan die een liefdesbrief heeft geschreven, en deze maar al te graag grammaticaal laat checken door een native Engelstalige. Super schattig, hoe graag ze dit willen leren :) Al met al is Luang Prabang wel echt een leuke stad, met veel cultuur, mooie natuur in de buurt en super veel leuke restaurantjes enz. Ongetwijfeld een aanrader!

Zoals beloofd stappen we de volgende morgen, samen met Matthew, in de bus naar Vang Vieng. We zitten lekker comfortabel en rijden wat rondjes door de stad, tot de chauffeur zegt dat we nog -’1 more’- iemand moeten ophalen. Die ene persoon blijkt een tuk tuk volgepropt met Duitsers, jawel, moet wel passen! Een half uur daarna blijkt de bus kapot en moeten we weer terug – ik ga de Connexxion nog waarderen op deze manier :). Een nieuwe bus later zijn we dan echt op weg, en onderweg genieten we echt van een fantastische bergachtige omgeving..geweldig! In Vang Vieng worden we weer fijn herenigd met onze Franse maatjes, waarmee we die avond de jungle party bezoeken. En met een jungle bedoelen ze in Vang Vieng twee potplanten die iets weg hebben van palmbomen. Ach ja, er zijn veel leuke mensen en ‘t is een super gezellig feestje. ‘S nachts halen we een hamburger die Martijn extreem gelukzalig kijkend op eet, na iedere hap benadrukkend dat het echt, echt, echt de beste burger is die ‘ie ooit gegeten heeft. Kan door de alcohol komen..maar vooruit, lekker is ‘ie zeker ;). Volgende dag slapen we lekker uit en huren we ‘s middags samen met die meiden en met een groep Israëliërs een scooter. Vang Vieng wordt omringd door karstgebergte, super spitse bergen, echt geweldig mooi. We bezoeken een grot, waar je echt volledig doorheen kunt lopen/klimmen, met alleen je zaklamp, heel tof! :) Daarna koelen we lekker af in de Blue Lagoon, die verre van blauw is, maar wel lekker! Er zijn wederom bomen en touwen om vanaf te springen/slingeren, dus wat wil een mens (Martijn) nog meer?! Die avond chillen we lekker met z’n tweeën in één van de vele hoogstaande restaurants die Vang Vieng rijk is (niveautje kipschnitzel met patat), maar waar ze non-stop Friends uitzenden: dat vind ik dan weer leuk :)

De volgende ochtend nemen we samen met Alicia, Justine en Lien, een lieve Belgische die we in Muang Ngoi al ontmoet hadden, de bus naar de hoofdstad van Laos: Vientiane. Daarover meer in het volgende blog – die ik vandaag nog zal uploaden, als de internetverbinding een beetje meewerkt!

Alles goed in Nederland..?

Kus van ons x