Een nachtje bij de Black Hmong

Aangekomen in Sapa nemen we de bus vanaf het station richting het stadje. We rijden door een prachtige omgeving, overal waar je kijkt zie je rijstveld terrassen omringd door bergen. Dat belooft veel goeds! :) Wel even wennen aan de temperatuur..de vloer in ons guesthouse is zo koud dat je er bijna niet met je blote voeten op kan lopen, brr! De eerste dag lopen we lekker rond door de stad, bekijken we de markt en hangen we een beetje rond in een cafeetje. Sapa staat bekend om de vele bergvolkeren die in de omgeving wonen, die allemaal hun eigen karakteristieken en taal hebben. Zo draagt het ene volk een soort rode lappen om hun hoofd (eigenlijk gewoon een kerstmuts) en lopen anderen rond met gekleurde bolletjes aan hun hoofd. Ziet er in ieder geval lekker kleurrijk uit :) Sapa werd oorspronkelijk bewoond door het ‘Black Hmong’-volk, een van de meest bekende etnische groeperingen in Laos, te herkennen aan hun indigo-gekleurde klederdracht. Al snel worden we aangesproken door twee van deze Hmong-vrouwen, die vragen of we geïnteresseerd zijn in een tweedaagse trektocht. We hadden al van anderen gehoord dat dit echt de moeite waard is, en spreken met ze af om de volgende dag te vertrekken. Leuk! We krijgen allebei een armbandje om en moeten een ‘pinky promise’ doen om te beloven dat we ook daadwerkelijk op komen dagen. De volgende ochtend gaan we op pad, samen met nog een ander Zwitsers stelletje en onze twee gidsen, Mama Se en.. Van die ander zijn we stiekem de naam vergeten. Ze zijn in ieder geval super vriendelijk en kunnen aardig goed Engels. We lopen een paar uur door de bergen, het zonnetje schijnt en we genieten van het geweldige uitzicht. Ik heb het bergwandelen nog niet echt onder de knie en bij het afdalen glij ik ongeveer iedere seconde bijna onderuit…super fijn. Tegen de middag komen we aan bij het huisje van onze gids zonder naam, dat midden in de rijstvelden ligt. Wauw, wat een bijzondere locatie.. Het huisje, waarin ze woont met haar man en twee kinderen, bestaat uit een lege ruimte met wat doorgezakte plastic krukjes, twee bedden, een televisie, en de keuken is niet meer dan een gat in de grond waar je een vuurtje kunt stoken. Terwijl onze gidsen de lunch klaarmaken, overwinnen de kinderen hun verlegenheid en spelen we een spelletje met knikkers, super schattig. Het jochie van 10 heeft het aardig onder de knie, Martijn wordt flink ingemaakt :) Daarna laten ze nog vol trots een ander spelletje zien met steentjes, die ze volgens mij zelf hebben bedacht. Ze weten zich toch goed te vermaken met de spullen die ze hebben, echt heel lief. We lunchen met z’n allen onder het genot van vele shotjes rice wine (happy water), terwijl de gidsen net doen alsof ze de woorden ‘no no no’ en ‘full’ niet begrijpen en de glaasjes blijven bijschenken. De dochter, een meisje van 6, is gefascineerd door m’n camera en wanneer ik ‘m om haar nek hang is ze extreem blij, en rent ze keihard lachend door de kamer terwijl ze van allerlei willekeurige dingen foto’s maakt, ah zo lief! Wanneer ik de camera weer terugkrijg kom ik erachter dat werkelijk geen enkel knopje meer functioneert. Hij staat nog wel aan, maar doet echt helemaal niets meer. Oeps.. (Rest van de dag dus maar met m’n telefoon foto’s gemaakt, terwijl ik ondertussen heeel hard hoopte dat ‘ie op één of andere manier wel zou herstellen.) Terwijl het Zwitserse stel weer terug naar Sapa wordt gebracht genieten wij lekker van ‘t uitzicht en lopen we een rondje door het dorpje. Daarna kijken we televisie met een groepje kinderen (altijd spannend wanneer je er niks van verstaat :)) en eten we weer lekker…rijst. Na ‘t eten stroomt het huisje langzaam vol met mensen uit de buurt. Het feest breekt pas echt los op ‘t moment dat er een man binnenkomt met een grote zak bamboe. Iedereen begint keihard te juichen, en de kinderen die op bed lagen staan ineens midden in de kamer te springen. We krijgen een stuk bamboe in ons handen gedrukt en zien iedereen vol enthousiasme op ‘t hout knagen. Haha, juist ja..Het blijkt geen bamboe maar sugarcane, waarvan je op ‘t het binnenste gedeelte moet kauwen, waarna je het weer uit moet spugen. Het meisje van 6 is fanatiek in de weer met een kapmes waarmee ze de sugarcane schilt…Mm, misschien niet helemaal pedagogisch verantwoord?! Wel grappig om te zien hoe extreem dit verschilt met Nederland. Kinderen rennen hier tot ‘s avonds laat rond op straat, terwijl het verkeer langs ze heen raast… Na dit super grappige hout-knaag-festijn is het tijd voor het volgende onderdeel: eend! Wanneer we terug komen van ‘t toilet, ligt er een eend te stuiptrekken in een teiltje. Deze wordt vervolgens kaalgeplukt, terwijl de rest alvast het vuur stookt en de ‘tafel’ dekt. Ondertussen wordt mijn haar ingevlochten door een heel lief meisje die echt super goed Engels kan voor haar leeftijd, heel knap. De eend wordt in stukken gehakt en bereid op het vuur..terwijl mijn maag zich langzaam omkeert (jaja, ik weet heus wel dat al ‘t vlees dat ik eet niet zomaar uit de lucht komt vallen, maar als ‘t rechtstreeks voor je neus wordt geslacht dan verdwijnt je eetlust snel genoeg ;)). Ik besluit dan ook af te haken en lekker te gaan slapen. Het meisje dat zo goed Engels kan is helemaal blij dat ik, nadat ze het heel, heel vaak heeft gevraagd, eindelijk haar aanbod accepteer om in haar bed te slapen. Martijn blijft achter, en geniet van z’n tweede avondmaal die avond, plus héél veel happy water, én een portie eendenbloed - waarop ‘ie moest kauwen, want het was al gestold (mmm, baal ik even dat ik al lekker op bed lig..) Iets sterkere maag dus.. Bikkel!

De volgende ochtend worden we lekker vroeg gewekt en verbazen we ons voor de zoveelste keer over het tijdstip waarop het leven hier begint. Als we om 6 uur opkijken is iedereen al druk met koken, groentes snijden en wassen. Naast ‘ons’ bed staat een ton met indigo-kleurstof (volgens mij komt ‘t van bessen af) waarin hun klederdracht wordt gekleurd. Wel grappig om te zien :). We ontbijten met (jawel) rijst en zijn na het verkoopuurtje twee armbanden, een soort portemonneetje en een gek fluitje rijker (dus thuisfront, bereid jullie maar vast voor op wat super toffe souvenirs!). Ik geef ‘t kleine meisje een van mijn eigen armbandjes, die zo groot is dat ‘ie continue d’r arm afvalt, maar ze is er heel blij mee :) De rol koekjes die we achterlaten valt nog meer in de smaak! En, wat ook leuk is: m’n camera doet het weer nadat ik ‘m heb gereset..FIJN! We besluiten terug te lopen richting Sapa, wat nog een best pittige 4-uur durende tocht is in de felle zon en voornamelijk bergop. Dat gaan we voelen morgen in de kuiten… Martijn koopt nog een prachtig telefoonhoesje van een bejaarde Hmong-vrouw zonder tanden. Je kunt ‘m zelfs om je nek hangen…wat een aanwinst! Bij aankomst in Sapa nemen er afscheid van onze lieve gidsen en krijgen er nog een armbandje en fluitje bij, yess! Maar jeetje, wat was dit bijzonder om mee te maken! Voor heel eventjes van zo dichtbij deel mogen uitmaken van deze familie.. ongetwijfeld één van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe :)

De volgende dag zou de bus naar Dien Bien Phu, een plaatsje vlak bij de grens met Laos, ons om 8.30 oppikken bij ons guesthouse. Om 8.30 blijkt de bus een uur vertraagd vanwege een landslide. Om 9.30 blijkt de bus ons guesthouse niet te kunnen bereiken vanwege een festival in de stad. We worden in alle haast achterop de scooter naar het busstation gebracht, waar we in een bus vol locals worden gepropt. Ik zit op een geïmproviseerde zitruimte naast de chauffeur waar eigenlijk toch niet echt plek is voor m’n benen… Na een paar uur stappen we een paar mensen uit en kunnen we lekker gaan zitten. Helaas niet voor lang, want we worden er bij een busstation uitgegooid. Na twee uur wachten vertrekt de volgende bus, samen met onze backpacks en héél veel bagage op het dak, maar ook vooral in de bus. Een of ander opgefokt mannetje blijkt het beheer te hebben over al deze pakketten en is continue super druk met alles verplaatsen en op de juiste plek te leggen. We rijden een uur lang rondjes rond het busstation, halen nog meer pakketjes op, rijden weer naar het busstation om iemand anders op te halen, vervolgens dezelfde weg weer terug om te tanken..super efficiënt. De bus begint langzaam aan vol te raken, maar dit blijkt het moment om erachter te komen dat ‘vol = vol’ in ieder geval niét van toepassing is op het Vietnamese busverkeer. Mensen lijken hier echt hun complete inboedel mee te slepen in de bus, bizar! Ondertussen wordt de weg steeds slechter en slechter en rijden we maximaal 20 kilometer per uur, terwijl de chauffeur drukker is met z’n telefoon (geen volk dat zóveel belt als de Vietnamezen) dan met het besturen van z’n busje en ons regelmannetje steeds opgefokter raakt. Zo’n 250 kilometer lang rijden we op een weg die eigenlijk geen weg mag worden genoemd, lijkt wel alsof ‘ie net is uitgegraven..extreme kuilen, zandhopen, langs steile afgronden..genieten! Ondertussen valt er wat bagage van het dak en is onze regelmeneer nog meer van slag. We staan nog een uur te wachten voor een random slagboom, en komen uiteindelijk 14 uur later (in plaats van de beloofde 8 uur) aan in Dien Bien Phu. Aah, wat zijn we blij om uit die bus te kunnen!

De volgende dag brengen we door in Dien Bien Phu, waar we twee uur zoeken naar ontbijt en uiteindelijk eindigen met pizza en bier (dan maar gelijk goed fout), en drie uur zoeken naar een plek om een scooter te huren (de aanhouder wint). In Dien Bien Phu hebben tijdens de Franse tijd heel wat veldslagen plaatsgevonden, en het is de plek waar de Fransen uiteindelijk zijn verslagen. We bezoeken de A1 Hills, een gebied waarin deze veldslagen plaatsvonden, en bekijken één van de grootste oorlogsmonumenten uit Vietnam. Daarna rijden we nog wat rond in het stadje, maar er blijkt niet zo heel veel te zien. ‘S Avonds eten we gegrilde eend op straat met een Frans/Chinees stelletje, en worden vervolgens door de eendenverkoper uitgenodigd om mee te gaan naar zijn huis. We mogen met zijn gezin mee eten en drinken, en proberen met gebarentaal een soort van gesprek te voeren..best lastig! Maar wel super leuk om mee te maken, en om weer te zien hoe gastvrij de Vietnamese/Aziatische cultuur in elkaar zit. Daar kan Nederland nog heel wat van leren :) En dan wordt het tijd voor ons laatste nachtje in Vietnam.. Wat vliegt de tijd!

Om 6 uur de volgende ochtend vertrekt onze bus richting de grens, en bij het instappen van de bus zakt de moed ons al in de schoenen: de gehele vloer van de bus is volgestapeld met grote dozen, waardoor je geen ruimte hebt voor je benen en compleet opgevouwen op je stoel moet zitten. En jawel, deze busrit overtreft met gemak de vorige… Mensen zitten bij elkaar op schoot (locals bij toeristen, dus helemaal niet ongemakkelijk), hangen uit de deurpost omdat er letterlijk geen plek meer is, een scooter wordt op het dak gehesen.. Net als je denkt ‘nu kan er écht echt echt niks meer bij’ stopt de bus weer en proppen mensen zich er gewoon in. Wij proberen af en toe op onze stoel te staan om zo nog enigszins onze bloedsomloop een kans te geven… Bij de grens redden we het leven van een Britse en een Amerikaanse gast die met hun handen in ‘t haar zonder dollars (en geldautomaat) aan een visum moeten zien te komen – slim! We laten Vietnam achter ons en betalen niet alleen voor ons visum, maar ook voor een mannetje die onze temperatuur opneemt. Logisch :) Eenmaal de grens over worden we welkom geheten met megagrote billboards met daarop de slogans ‘Life is sunshine without drugs’ en ‘Drug bring sadness and pain’.. Prachtige levensmotto’s, goed over nagedacht. We komen erachter dat de plaats waar we in de eerste instantie naar toe willen meer een soort overstappunt blijkt te zijn voor truckers, met veel prostitutie en HIV (mm, dat klinkt gezellig he?). Een groot deel van onze busgenoten blijkt er in Muang Khua uit te gaan, een plekje aan de rivier vanaf waar je met de boot verder kunt reizen. Ah, dat willen wij ook wel! Maar: we hebben geen geld. Onze dollars zijn uitgeleend (slecht plan) en de Lonely Planet vertelt ons dat we bij het bezoeken van Muang Khua vooral moeten zorgen dat je ‘loads of money’ bij je hebt, aangezien er in de verste verte geen geldautomaat aanwezig zou zijn. We zijn dan ook héél erg blij dat een busgenootje heel hard ‘ATM!’ roept op het moment dat we het stadje binnen rijden. Whieee, gered! ;) We vluchten de bus uit en chillen de rest van de dag in onze eerste Laos-bestemming. Fijn om hier te zijn!

En zo kwam er alweer een einde aan ons Vietnam-avontuur! Al met al echt een geweldige ervaring en een heel fijn begin van onze reis. Zoveel mooie en bijzondere natuur, indrukwekkende steden, diversiteit, gastvrijheid, rijke geschiedenis en heerlijk eten. We hebben echt super erg genoten van dit land en het voelt gek om ‘t alweer te verlaten! Helaas heeft het toerisme er in de loop van de tijd voor gezorgd dat de mentaliteit behoorlijk is veranderd, waardoor ze nu (in toeristische gebieden) vooral héél erg uit zijn op je geld. Laos schijnt op dat gebied nogal te verschillen, dus we zijn heel benieuwd en kijken enorm uit naar wat dit land ons voor moois zal brengen! :) Volgende keer meer! Hoop dat in Nederland ook alles goed gaat?!

En voor de mensen die geïnteresseerd zijn in de historische verhalen achter de plekken die we bezoeken: Martijn houdt ‘t allemaal bij op historischereizen.wordpress.com. Super interessant – allemaal lezen dus :-)

Liefs van ons x