Duizend schitterende pagoda’s (2)

Net aangekomen dus in Mandalay! Gelukkig vinden we een hotel waar we al direct in kunnen, scheelt weer wat uurtjes hangen op straat om 4 uur ‘s morgens (ook best leuk). Die ochtend huren we een scooter (ook dat blijkt hier gewoon te kunnen, al wordt vaak anders beweerd), en crossen we een dagje door de stad. Crossen als in achteraan aansluiten in de enorme rij uitlaatgassen en een poging doen tot enige deelname aan het chaotische verkeer… Martijn is gelukkig inmiddels een ervaren top-chauffeur en brengt ons (bijna) moeiteloos van de ene naar de andere bestemming. Mandalay blijkt volgebouwd met een hoop prachtige gouden en witte pagoda’s, die fel schitteren in de zon. Tijdens ons bezoek aan de Mandalay Hill, waarbij je mooi uitzicht hebt over de stad, ontmoeten we een Birmese jongen die samen met zijn monniken-vriend op stap is en ons graag meer van de stad laat zien. Hij vertelt dat z’n grootste droom is om ooit gids te worden, maar dat hij helaas geen tijd heeft zijn Engels te verbeteren. Wij verstaan ‘m echter prima en we besluiten ‘m te volgen op de scooter, waarna hij ons rondleidt door een soort klooster en ons daarna afzet bij een goede vriend van ‘m die het wel tot gids heeft geschopt, en ons daarom graag (en gratis) wil informeren over wat er allemaal te doen en te zien is. Handig :) Onze ‘eerste’ gids brengt ons daarna naar de volgende bezienswaardigheid, een oorspronkelijk eenvoudig Boeddha-beeld die in de loop van de jaren door iedereen is volgeplakt met goudblaadjes, en daardoor nu in een grote, gouden Boeddha is omgetoverd. Ik mag als vrouw niet naar binnen, dus ik moet het doen met een beetje gluren en de foto’s die Martijn voor me maakt. Gelukkig verkopen ze er popcorn, dus ik vermaak me prima ;) (later wordt ons verteld dat popcorn wordt gebruikt als offer, om je familie geluk te brengen. Multifunctioneel!) Na afloop drinken we wat aan de rivier, waar we goed zicht hebben op de enorme sloppenwijken langs het water, oei..wat een armoede! De kinderen die rondrennen met plastic vliegers en de vrouwen die rondlopen met manden op hun hoofd geven het geheel wel een hele bijzondere sfeer. De volgende dag staat onze scooter nog trouw op ons te wachten, en beginnen we aan onze volgende tocht: het bezoeken van een aantal oude keizerlijke dorpjes rondom Myanmar. Wanneer we de brug oprijden is het uitzicht al spectaculair: werkelijk overal zie je gouden torens boven de bomen uitsteken. We bezoeken een aantal van deze pagoda’s, nemen een kijkje bij de grootste stupa ter wereld – als ‘ie ooit zou zijn afgebouwd (nu wordt het ook wel ‘de grootste stapel bakstenen ter wereld’ genoemd, ha. Toch interessant) en worden tijdens ‘t rijden nog verrast met een soort traditionele carnavalsoptocht, inclusief prachtig verklede kindjes en beschilderde dieren. We sluiten de tocht af bij de U Bein’s Bridge, de langste teakhouten brug ter wereld en één van de meest gefotografeerde objecten in Myanmar. Vooral met zonsopgang schijnt het de moeite waard te zijn, wanneer groepen monniken de brug oversteken. Wij zijn er met zonsondergang en ‘t is best bewolkt, maar ‘t is toch een mooi plaatje (en zelfs een paar monniken erbij, joepie!). We drinken nog een kopje mierzoete oploskoffie (da’s wat ze in overigens in heel Myanmar als koffie zien, dag tanden) om op te warmen, want ‘t is behoorlijk koud en regenachtig. Op de terugweg besluiten we ‘n bezoekje aan de bioscoop te brengen, die we geheel volgens verwachting niet kunnen vinden (maar het is ook niet eerlijk en al helemaal niet handig om verschillende straten dezelfde straatnaam te geven) maar waar we uiteindelijk naartoe worden gebracht door een jong jochie op de scooter, super lief. We zijn benieuwd naar de bioscoop, na wat leuke verhalen van anderen over bioscopen in Azië, maar ‘t is exact zoals in Nederland en de Engelstalige film wordt niet eens ondertiteld voor de lokale bevolking. Wel een goede film overigens, Hunger Games II :). Daarna rollen we ons bed in, om er vervolgens twee uur later weer uit te rollen, want de trein naar Hsipaw vertrekt om 4 uur!

We nemen samen met de chauffeur en onze twee backpacks + daypacks plaats in de ruime taxi, namelijk één scooter. Hebben we dat ook weer ervaren.. ;) De trein naar Hsipaw is een 14-uur durende rit (ja, ze zeiden écht 6 uur, maar ach) die zo hobbelt dat je het gevoel hebt dat je gezellig 14 uur lang het van-voor-naar-achter-van-links-naar-rechts-dansje aan het doen bent. Hoogtepunt van de rit is de houten spoorbrug, die echt héél erg hoog is – wat je vooral goed ziet als je in de deuropening staat (Martijn dan) en de diepe afgrond aan je voeten ziet liggen. Wij maken foto’s van de brug, locals maken foto’s van wij toeristen die foto’s maken van de brug (‘t is toch gewoon een brug? hoor je ze denken), en wij maken weer foto’s van locals die foto’s maken van toeristen. Cirkeltje is rond :) Eind van de dag komen we dus aan in Hsipaw, waar we een prima hostel vinden en een leuk cafeetje ontdekken waar je heerlijk niet-Birmese koffie kunt drinken. Die avond boeken we een trektocht voor de aankomende twee dagen, drinken we een fruitsappie bij de beroemde Mr. Shake en eten we, hoe kan het ook anders, bij Mr. Food. De volgende dag vertrekken we lekker op tijd, samen met nog vier anderen en een gids. Deze gids heeft geschiedenis gestudeerd en daardoor een heleboel te vertellen over z’n land, echt interessant. In de loop van de middag wordt de tocht behoorlijk pittig, bergop in de brandende zon. De gids lijkt te oefenen voor de marathon, want hij rent zo ongeveer die berg op… Ik besluit m’n best te doen ‘m bij te houden, aangezien de kans groot is dat we na Myanmar richting Nepal zullen gaan en we daar niets anders zullen doen dan bergop lopen, en ik met m’n beregoede conditie wel wat training kan gebruiken. Hijg, hijg, zweet, zweet, ‘t valt zeker niet mee in de hitte, maar ‘t lukt nog best aardig :) Eind van de middag komen we aan in ‘t dorpje waar we zullen overnachten. We lopen wat rond, bezoeken een school, en de gids vertelt ons uitgebreid over hoe werkelijk ieder grassprietje dat hier groeit, eetbaar of niet, een functie heeft: als medicijn, bouwmateriaal, huishoudartikel, enz. Geen winkel nodig dus, wel bijzonder hoor! De oudere generatie draagt hier nog traditionele klederdracht, mooi gezicht. Bij ‘thuiskomst’ besluiten de gids en onze gastvrouw mij in deze zelfde kleding te hijsen, aangezien ik toch best wel een beetje Birmees lijk. Dus, mooi pakkie aan, thanakha op m’n wangen, voelde me net een clowntje! Wel grappig :) ‘s Avonds krijgen we weer een lekkere maaltijd en komen er wat jonge monniken televisie kijken. De gids vertelt behoorlijk openhartig over z’n ontevredenheid en frustraties met betrekking tot de huidige politieke situatie, de grote hoop die ze allemaal koesteren dat de ‘Lady’ (Aung San Suu Kyi) de verkiezingen zal winnen en zijn droom om ooit in Hsipaw een restaurant te openen, met lokale gerechten en live muziek. Ik hoop oprecht dat hij deze droom ooit waar kan maken! Hij vertelde ook dat ‘ie jarenlang op te kleine schoenen heeft rondgelopen, omdat schoenen in zijn schoenmaat nergens te verkrijgen zijn.. Echt heel sneu. Wat een geluk toen een Duitse toerist met dezelfde schoenmaat besloot om zijn schoenen aan de gids te schenken. Z’n vrouw lakt nu nog altijd z’n blauw geworden teennagels rood, wel schattig om te zien.

De zonsopgang de volgende morgen slaan we stiekem maar even over, ietsje te vroeg! Na het ontbijt wordt het tijd om weer richting Hsipaw te lopen – bergaf dus dit keer, lekker! Begin van de middag zijn we weer terug op ons startpunt. Er blijkt vanaf die dag een nieuwe busregeling in te gaan naar Bagan, onze volgende bestemming, dus die boeken we voor de aankomende nacht. Op weg naar de bus lopen we voor de 84e keer de Duitse Toby en Felix tegen het lijf, die dezelfde bus zullen nemen, en we eten wat met z’n vieren. De bus is weer een avontuur op zich, met kapotte stoelen, huilende baby’s, spugende passagiers en mensen die het erg gezellig vinden om om 4 uur ‘s nachts lekker een muziekje op hun telefoon af te spelen (zonder oordopjes, uiteraard). Zoals gewoonlijk komen we midden in de nacht aan in Bagan, waar we met de paard-en-wagen-taxi naar een hostel worden gebracht, stiekem best leuk! Er wordt in Myanmar sowieso nog super veel gebruik gemaakt van paard en wagen, af en toe ga je echt jaren terug in de tijd.. Het hostel is helaas nog vol maar we mogen gelukkig een tukkie doen in de receptie, en na ‘t ontbijt huren we een heuse e-bike, omdat het te warm is en we te lui zijn (dat meer) om te fietsen. Ik pas net achterop, voel me een reus op een kinderfietsje, maar we komen vooruit – al moet het er ongeveer zo uit hebben gezien ;). Na nog geen tien minuten bevinden we ons in hartje Bagan, omringd door honderden, honderden oude tempelcomplexen. Geweldig! Omdat de verschillende tempels over een groot oppervlakte verspreid liggen, heb je een groot deel van de tempels helemaal voor jezelf en dat is toch wel echt bijzonder! Op sommige plekken kun je de sleutel vragen en dan op eigen houtje de tempel verkennen. We tuffen de hele middag rond naar heel veel verschillende tempels, en gaan op aanraden van een stel die we eerder hebben ontmoet richting een bepaalde tempel voor de zonsondergang. We kunnen ‘t niet zo goed vinden (goh) maar worden voor de zoveelste keer aangesproken door een local die aanbiedt de weg te wijzen. Ik mag bij ‘m achterop, ‘t is blijkbaar vrij duidelijk dat we niet echt vooruit te branden zijn met z’n tweeën op ons geliefde fietsje, dwars door los zand. Dus ik sjees lekker weg achterop de scooter, arme Martijn sjokt zich door het zware zand heen ;) Precies op tijd komen we bij de tempel aan, fantastisch uitzicht, echt genieten!

De volgende morgen staat er rond 4 uur gezellig een fanfare onder ons raam te spelen. Gelukkig staat onze wekker om half 5, komt dat even mooi uit… Tijd voor de zonsopgang! Op een of andere manier is het megadruk op straat, dus al zigzaggend tussen de mensen door rijden we richting een tempel. We hebben de dag ervoor een mooi schilderijtje gekocht bij een ‘tempel-bewaker’, en hij nodigde ons daarna uit om de volgende ochtend terug te komen om vanaf ‘zijn’ tempel de zon op te zien komen. Hij ligt nog te slapen als we daar in het donker aankomen, en z’n zoontje brengt ons naar boven. Daar zitten we dan, helemaal alleen, bovenop een tempel, onder de sterren.. Best wel bijzonder! De lucht wordt langzaamaan iets minder donker, en heel voorzichtig verschijnen de eerste tempels in het zicht. Op dat moment.. klimt er een groep luidruchtige Japanners ónze tempel op. Mm, da’s jammer… Maar, dankzij de gids die ze meebrengen lukt het ons om toch nog een stukje hoger te klimmen, waardoor we nog veel beter zicht hebben. Toch ergens goed voor! De zon komt langzaam op en kleurt de lucht geel en oranje en roze, de tientallen; honderden tempels breken door de ochtendmist heen, en als dan ook nog eens een groep luchtballonnen binnen komt drijven is het plaatje compleet: wát is dit fantastisch overweldigend betoverend mooi. Alsof we midden in een sprookje zitten! Echt zonder twijfel ‘t mooiste wat we ooit gezien hebben (de natuur daargelaten). Compleet onder de indruk blijven we nog een tijdje zitten, en een paar uur en 100000 foto’s later verlaten we volledig voldaan de tempel. De rest van de dag scheuren we weer rond op onze racemachine, een andere dit keer, en we bekijken ‘t deel van Bagan waar we gister nog niet aan toe zijn gekomen. Eind van de dag laat onze geliefde vriend ons echter in de steek…de power is op, dus er zit maar één ding op: zelf trappen! Martijn kan jullie maar al te goed vertellen dat het trappen bij een e-bike niét hetzelfde is als bij een normale fiets, zeker niet bergop en al helemaal niet met een fijne (kuch) vriendin achterop. Goed voor de conditie, riep ik dus maar steeds tegen z’n bezwete rug. Die avond laten we het Bagan-sprookje achter ons en stappen we weer op de bus richting Yangon, samen met Toby en Felix. We hebben nu definitief besloten dat Nepal onze volgende bestemming wordt en willen daarom eerst even ‘n paar dagen relaxen op het strand, voordat we ons drie weken in het zweet mogen gaan werken. Een nacht en ochtend later komen we aan in Ngwe Saung, een van de kustplaatsen van Myanmar. De hotels hier zijn helaas allemaal niet meer wat het geweest is (ik noem ‘t vergane glorie, maar ik zeg dit zo vaak dat ik het niet meer mag gebruiken van Martijn :p) met oude kamers en vergane strandstoelen. We vinden toch een prima plekje en aan ‘t eind van de middag ploffen we dan eindelijk neer op het strand – de eerste keer sinds deze reis! We kijken de zonsondergang, drinken een biertje en eten met z’n viertjes in een Japans restaurant. De volgende dag liggen we om 9 uur gelukzalig op onze strandstoel/hangmat: wij doen vandaag helemaal niks! :) De zee is heerlijk, net zoals de kokosnoten… We lunchen met een grote groep mensen die Toby en Felix kennen uit Singapore en doen de rest van de dag weer vrolijk niets. ‘S avonds zoeken we naar wifi om ons ticket naar Nepal te boeken, waar we terecht komen in een restaurant die aan een stuk door kerstliedjes draait, terwijl we uitkijken op ‘t strand. Zo gek, het hele december-gevoel gaat eigenlijk compleet aan je voorbij, maar bij het horen van die liedjes heb ik toch wel heel erg zin om even gauw naar huis te gaan, om kerst te vieren.. :) Ons ticket wordt geboekt voor 2 dagen later, en de rest van onze resterende tijd hangen we lekker op het strand, genieten we van het eten en een prachtige zonsondergang, en gaan we naar de plaatselijke full moon-party, waar we ons vooral vermaken door de dansskills van de locals. Gezellig feestje is het in ieder geval :) De ochtend daarna zitten we lekker vroeg met z’n vieren in de bus terug naar Yangon, waar we vervolgens helaas afscheid moeten nemen van onze Duitse vrienden en een taxi nemen richting het vliegveld: van het strand..naar de sneeuw! Op naar Nepal! En Myanmar: je was geweldig :)

Alles goed in Nederland? Laat de winter zich al zien of wacht ‘ie rustig totdat wij weer voet op Nederlandse bodem zetten? ;)

Dikke x, Martijn & Roana