Het verhaal van Hero

Om 8.30 worden wij bij ons hostel opgehaald door onze gids voor de aankomende dagen. Hij heet Hung, maar luistert naar de bijnaam ‘Hero’, en is een Vietnamese man van 53 jaar. Met onze backpacks zorgvuldig waterdicht ingepakt achterop zijn motor zal hij ons vanaf Da Lat de aankomende drie dagen begeleiden door de binnenlanden van Vietnam, om te eindigen in kustplaats Nha Trang. Martijn zal achter hem aan rijden, ik mag lekker achterop! Onderweg zullen we stoppen bij verschillende bezienswaardigheden en stadjes/dorpjes. Super leuk, we hebben er zin in!

De eerste stop die we maken is bij een dorpje waar één van de vele minderheidsvolken uit omgeving Da Lat woont. Daarna rijden we door naar een boeddhistische tempel, waar je kunt mediteren of een 3-jarige opleiding tot monnik kunt volgen (zal in ieder geval wel lekker opvallen op je cv…). Onderweg zien we (Martijn) een flink gat in de weg (heb je hier nauwelijks, gelukkig) over het hoofd, oeps, daar gaat onze linkerspiegel. Gelukkig hebben we er nog eentje over… Na de tempel bezoeken we de eerste waterval, heel mooi, maar behoorlijk toeristisch! Nee hoor, we hoeven niet met de ‘rollercoaster’ naar beneden, we lopen wel, ‘t is toch geen kermis hier..?! Oeps, blijkt toch wel een beetje ver, en we hebben niet zoveel tijd..natuurlijk blijkt de rollercoaster omhoog drie keer zo duur dan wanneer je vanaf boven heen en weer zou gaan. Gelijk hebben ze, wij zijn er in ieder geval in getrapt :) Onze volgende stop is langs de weg, namelijk de beroemde ‘poncho-aantrek-stop’. Grappig om te zien dat zodra de eerste druppels naar beneden vallen de hele kant van de weg vol staat met mensen die zich in hun poncho’s haasten. Ik heb de eer om als allereerste de nieuwe poncho van Hero uit te testen, een prachtig gestreepte variant in de kleuren van de Colombiaanse vlag (direct daarna al ‘t eerste compliment binnen van een andere gids, ‘Wow, that’s one fashionable raincoat’, ja ja, zo ben ik, altijd gekleed volgens de laatste trends). Vervolgens bezoeken we een zijdefabriek, waar je kunt zien hoe kronkelende zijderupsen worden omgetoverd tot prachtige kledingstukken, interessant! Nog zelf in een bak met cocons mogen graaien, waarna je vervolgens de vrijwel onzichtbare draden om een snel draaiend molentje moet wikkelen, mm, ook dit blijkt niet tot m’n verborgen talenten te behoren. Daarna ons eerste ‘gekke’ eten van de reis, een krokant gebakken -je raadt ‘t al- zijderupsje, smaakt prima! We vervolgen onze tocht en stoppen bij een koffieplantage, waar we uitleg krijgen over de drie verschillende koffiesoorten die er in de omgeving worden verbouwd. Lekker geluncht, toen op bezoek bij een boer die rijstwijn stookt. Dit drankje is vanwege zijn lage prijs erg geliefd bij de armen, maar pfoe wat is dat sterk spul! Diezelfde man heeft ook een aantal curry-bomen in z’n tuin, nooit geweten dat curry ook aan bomen groeit.. Deze curry-vruchten (?) dienen overigens alleen om gerechten een bepaalde kleur te geven. Deze kleurstof werd vroeger ook wel eens door arme mensen gebruikt als make up (Hero wilde dit jammer genoeg niet demonstreren).

Even later halen we de meest geniale scooter in die we tot nu toe hebben gezien, volgeladen met zakjes water met daarin zwemmende visjes. We stoppen bij een klein huisje waarin zijderupsen worden gekweekt (zeg je dat zo?), die vervolgens aan de zijdefabriek worden doorverkocht. Ouders zijn niet thuis, de kinderen wel. Jong meisje die druk is met d’r huiswerk, en op haar kleinere broertje moet passen. Wat een leven; een paar houten planken, bedframes zonder matras, maar dan wel een grote televisie in het midden van de ‘kamer’.. Gekke prioriteiten! We kunnen ‘t meisje nog blij maken met een van onze notitieboekjes die we bij ons hebben, aangezien ze aan Hero had verteld dat ze graag een schrift wilde om te gebruiken als dagboek. Super schattig, hoop dat ze er veel plezier van heeft (ondanks de armoede waar ze in leeft…). We vervolgen onze tocht langs de ‘Elephant’ waterval, die tegen onze verwachtingen in echt heel mooi blijkt te zijn! Krijg gelijk zin er vanaf te abseilen..(grapje). Op een marktje lekker wat fruit gekocht en vlak voordat we op de eindbestemming van onze eerste dag aankomen rijden we nog langs een floating village. Super bizar hoe complete gezinnen daar in kleine hutjes op het water wonen.. Daar de zon onder zien gaan. Groot meer, omringd met prachtige bergen, heerlijk rustgevend..ehh, dat toch niet, want het uit de hand gelopen karaoke-fenomeen in Vietnam is zelfs doorgedrongen tot in deze op het water schommelende ‘huisjes’. Snel maar door, want het wordt al donker, en niet alleen onze linkerspiegel laat ‘t afweten, maar ook ons licht. Goed geregeld! Het eerste nachtje slapen we in een homestay, best een domper wanneer blijkt dat het gewoon een hotel is in de vorm van een nagebouwd traditioneel ‘longhouse’. In ‘t longhouse slapen nog twee andere Nederlanders, ach, eigenlijk ben je nooit ver van huis… Wel gezellig :) Gegeten met Hero, terwijl hij ons meer vertelt over z’n thuissituatie. Hij blijkt drie kinderen te hebben, waarvan er twee studeren in Saigon. Hij werkt als ‘t ware freelance als gids, en op dagen dat hij niet geboekt wordt plukt hij fruit om zo zijn gezin te kunnen onderhouden. Op de vraag of het leven als gids ‘m bevalt, zie je z’n gezicht betrekken en geeft hij aan dat hij geen andere keuze heeft. Hij heeft blijkbaar in het verleden volledig tegen z’n zin in z’n oude werk moeten opgeven, maar hij wil ons er niet over vertellen.. ‘Later, later’, zegt ‘ie steeds, maar hij heeft ‘t zelf niet meer ter sprake gebracht.

De volgende morgen om 5 uur gewekt door een kraaiende haan (normaal), een schreeuwend persoon door een luidspreker afgewisseld met muziek (minder logisch) en een kakkerlak aan de verkeerde kant van onze klamboe (dan toch liever die luidspreker). Na het ontbijt een rondje gelopen door het dorp, waar vluchtelingen uit Cambodja zich hebben gevestigd. Pff, zelden hebben we ons zo misplaatst gevoeld.. Op bezoek bij een heel oud gerimpeld vrouwtje die d’r eigen leeftijd is vergeten, en iedere dag weer enorm veel moeite heeft met het beklimmen van de steile trap waarmee je de longhouses betreedt. Zou best een traplift kunnen gebruiken! Het olifantenritje afgeslagen, waar Hero blij om is en wij ook, want we gaan dat soort activiteiten toch steeds meer met andere ogen bekijken.. Niet dat wij heilig zijn hoor, integendeel, maar alle kleine beetjes helpen..toch? Tassen weer op de motor, stuk langs het meer gereden waar we ook aan sliepen en toen gestopt bij de Elephant Rock (ze zien nogal veel gelijkenissen met olifanten hier, geloof ik). Helemaal naar boven gelopen, waar je super mooi uitzicht hebt over de omgeving. Daar boven op de rots vertelt Hero over zijn jeugd tijdens de oorlog (zelf 15 jaar toen), waarin zijn moeder door verstikking is omgekomen in de tunnels. Zijn drie oudste broers vochten mee met de Vietcong (communistische leger). Zijn oudste broer overleed nog tijdens de oorlog, een tweede heeft verschillende amputaties moeten ondergaan en alleen de derde kwam er ongeschonden uit..pff, wel heftig hoor allemaal. Wel bijzonder om dit soort persoonlijke verhalen te mogen horen. Op de terugweg nog langs een huis waar we een 21-jarig meisje ontmoeten die door de chemische luchtaanvallen van de VS gehandicapt ter wereld is gekomen. Wel een beetje gek om tegenover haar te staan..

‘T volgende dorpje waar we stoppen mogen we voor Sinterklaas en Zwarte Piet (mag ‘t nog?) spelen, want Hero heeft een kilo snoep ingeslagen die wij mogen (moeten :p) uitdelen. Voelt best wel raar en ongepast, maar de kinderen zijn allemaal zó blij, snoep gaat bijna met papier en al naar binnen, en zelfs de ouders lijken ‘t allemaal wel leuk te vinden, dus vooruit dan maar… Daar even rondgelopen, de kinderen blijven maar af en aan rennen, oeps, hebben we iedereen wel ongeveer evenveel gegeven? ‘t Is in ieder geval wel leuk om daar te zijn, kindjes zijn echt schattig en mogen ook nog even in hun huisje kijken. Vervolgens in een boerderij gezien hoe ze paddenstoelen verbouwen, best grappig! Groeien als ‘t ware aan een soort zakken gevuld met zaagsel. Daarna langs de volgende waterval, waar we even lekker een uurtje mogen zwemmen, alleen op de wereld én de zon schijnt zelfs, heerlijk! Vervolgens bezoeken we een zwarte peper-gaard en een klein bedrijfje dat trommels maakt, wel leuk/interessant om te zien! En hop, steentje geraakt, jawel, lekke band.. Terwijl we twee dagen door landschappen rijden waar je echt geen mens tegenkwam, ligt dit fijne steentje midden in een woonwijk waar ze ons binnen de kortste keren helpen aan een nieuwe binnenband. Goede timing :). Deze avond slapen we in een hotel in een klein stadje en eten we ergens op straat een (of eigenlijk meer dan 1) súper lekker stukje vlees van de barbecue, met rijst en ei. Terug op onze kamer lekker gaan chillen, toch best vermoeiend om zulke afstanden af te leggen op een scooter (jaja, zelfs van achterop zitten word je moe)..totdat Martijn besluit de airco te bekijken (ook leuk) om vervolgens de grootste spin oooit!!! te ontdekken. Aaah, niet fijn, en met dit formaat weet ook Martijn zich geen raad (mag dit vast niet teveel van ‘m benadrukken. Maar met de kakkerlak de vorige morgen ging ‘ie moeiteloos de strijd aan, dus.. ;)). Ik naar beneden, uitleggen dat er een ‘big, big spider’ op onze kamer bivakkeert en dat ik echt niet ga slapen zo, waarna ze iemand voor me gaan halen. Die iemand blijkt een meisje van 15 (ze lijken hier nogal jong) van 1 meter 50 die eigenlijk al lag te slapen, en (net als de rest) ook eigenlijk geen Engels kan. Maar meegenomen naar onze kamer, natuurlijk is de spin nèt achter de gordijnen gekropen.. Aangezien ik op de airco wijs maar ze m’n uitleg erbij niet begrijpt denkt ze dat de airco stuk is, mm, even proberen, goh, die doet ‘t toch gewoon?! We houden maar net zo lang vol totdat we een andere kamer krijgen, ook al begrijpen ze er werkelijk helemaal niets van.. :)

De derde en laatste dag zullen we een flinke afstand afleggen om vervolgens op onze definitieve eindbestemming, Nha Trang, aan te komen. Onderweg nog langs een rubberplantage (dat sijpelt een soort van uit de bomen, best grappig), een monument voor soldaten die nèt voor het einde van de oorlog zijn omgekomen, en een cacaoplantage. Nog even lekker chillen in een hangmat met een maïskolf, terwijl de regen echt met bak-ken uit de hemel komt. Daarna een kijkje genomen in een bakstenenfabriek, waar mensen de godganse dag blokjes klei van een lopende band afhalen.. Het zoveelste relativerende momentje. We lunchen in een afgelegen restaurant ergens in de bergen, waar 20 paar Vietnamese oogjes ons (Martijn, en ik denk mij ook dankzij mijn fashionable poncho) non-stop aanstaren, gezellig :)

Tegen ‘t einde van de middag komen we aan in Nha Trang, waar we een paar uur later op de nachttrein richting Hoi An zullen stappen. Afscheid genomen van Hero, nog even een flinke positieve review in z’n ‘recensie-boekje’ geschreven waarmee hij nieuwe klanten probeert te werven, en ‘m toen met een gek gevoel uitgezwaaid. Toch drie dagen lang best wel intensief met elkaar op pad geweest, en wat een lieve man! Heel eerlijk en oprecht, en hij weet zoveel over z’n land te vertellen. Hij trekt zich het lot van de arme bevolking super erg aan, en gaf veel mensen wat geld tijdens onze bezoeken. En als ik tijdens het eten een stukje kip kreeg dat kleiner was dan ‘t zijne, dan stond ‘ie erop dat onze borden werden omgeruild. Om jullie maar een beetje een idee te geven van z’n bijzondere karakter :)

Op het moment dat ik dit schrijf zijn we alweer best een aantal dagen en heel veel ervaringen verder, maar we zijn ‘t er allebei over eens dat dit tot nu toe nog altijd een hoogtepunt is van onze reis. Het liefst zouden we ieder land op deze manier bekijken, maar geloof dat ons budget daar niet helemaal (ofwel: helemaal niet) in past :) het is in ieder geval een super mooie manier om wat meer over het land en de cultuur te leren in een niet-toeristische omgeving, en we zijn echt blij dat we ‘t hebben gedaan!

Inmiddels hebben we ook Hoi An, Hué, Dong Hoi en Hanoi allemaal al achter de rug en zitten we momenteel in de nachttrein naar Sapa. Nog genoeg te vertellen dus (of eigenlijk loop ik gewoon gigantisch achter), volgende blog zal snel volgen!

Liefs, Martijn & Roana