Happy, happy Laos

Vanaf Vang Vieng nemen we met z’n vijven (samen met Alicia, Justine en Lien) de bus naar Vientiane. Oei, weer even wennen aan ‘t verkeer, da’s lang geleden! De dag dat we er aankomen blijkt de laatste dag van ‘t That Luang festival – een Boeddhistisch festival, één van de grootste van ‘t land. We lunchen met heerlijke nacho’s (dat mag toch zeker niet ontbreken in ‘t blog, ik bedoel..nacho’s! Mmm) en huren een fiets om ‘t festival te bezoeken. Waar we een religieuze aangelegenheid verwachten, blijkt het een soort kermis waar de anders zo stille Laotianen onze trommelvliezen aan gort schreeuwen.. Wel heel leuk om te zien hoe ze hier een feestje vieren – met ballen gooien kun je een blikje frisdrank winnen en sommige mensen gaan echt volledig los op de muziek die er gedraaid wordt :).

De volgende ochtend vroeg op, want we willen een trektocht maken in een nationaal park vlakbij Vientiane. Het was echt ongelooflijk duur om deze van te voren te boeken, dus we besluiten dat we vast slim genoeg zijn om ‘t op eigen houtje uit te zoeken. En dat klopt (yes), want niet veel later zitten we opgepropt in een tuk tuk-bus (met goddelijk vers stokbrood, wat een geluk) die beweert ons naar het juiste dorpje te brengen. Hoewel het blijkbaar niet de normale route is, zet hij ons netjes op het juiste punt af, tot grote frustratie van de overige passagiers die nu een heel stuk hebben moeten omrijden op een fijne stoffige zandweg. Oeps.. Achja, we hebben ook vaak zat op anderen moeten wachten :). In dit dorpje kunnen we een gids regelen voor de aankomende twee dagen. Eten en slapen zullen we bij één van de families uit het dorpje doen. We kunnen gelijk op pad; goed geregeld! We lopen een paar uur door een soort jungle-achtig gebied, nemen een duik, en bezoeken daarna de Elephant Tower waar het park zo bekend om staat. Ooit werd Laos ook wel ‘Het land van een miljoen olifanten’ genoemd, maar ‘t aantal olifanten is de laatste jaren echt in een heel hard tempo afgenomen, echt zonde. De toren is oorspronkelijk gebouwd voor toeristen, die er konden overnachten en vanuit de toren een grote kans hadden om olifanten te zien. Helaas heeft de toren er, hoogstwaarschijnlijk vanwege de herrie die toeristen met zich mee brengen (en niet vergeten ‘t lawaai van de uitschuiftrap, dat waarschijnlijk in Nederland te horen was), juist voor gezorgd dat olifanten zich niet meer op deze plek laten zien. Wij doen toch een poging en staren anderhalf uur uit het raam, wetende dat het inmiddels al heel wat jaartjes geleden is dat er een olifant is gesignaleerd.. Tsja, je weet maar nooit :) maar helaas, het blijft doodstil beneden, en dus spelen we maar wat spelletjes om ons toch nog te vermaken. Na deze spannende ervaring lopen we weer terug naar ‘t dorp, waar we ons voor de avond (helaas) moeten opsplitsen in twee groepen. Lien houdt ons gezelschap en we krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld :) jammer genoeg zondert de familie zich een beetje af, maar als Lien na het eten wat Engelse boekjes laat zien komen ze al wat meer los. De rest van de avond zijn we druk met elkaar de taal leren: zij leren ons wat basiswoordjes Laotiaans (ik kan nu eindelijk tot tien tellen, yes) terwijl wij de kinderen helpen met wat Engelse woorden. Wel grappig :) had me eigenlijk tot dat moment niet gerealiseerd hoe ongelooflijk lastig het voor ze moet zijn om Engels te leren, aangezien het een heel ander alfabet betreft! Omgekeerd ziet het Laotiaanse alfabet er echt uit als iets wat ik nooit ga begrijpen, dus vind het echt knap dat al die mensen hier tegenwoordig zo goed Engels kunnen. De volgende dag gaan we weer gezellig met z’n allen op pad en lopen we weer een heel stuk door het park. Dit keer wat meer ‘echt’ door de jungle, tof! We hebben gewed dat de eerste die valt tijdens de tocht moet trakteren op een biertje, en jawel, het is de enige man binnen de groep die als eerste onderuit gaat… Proost! Bij de lunch zwemmen we wat en kan Martijn z’n geluk niet op als hij z’n nieuw gekochte hangmat (1 dollar, kan je ‘t toch niet voor laten liggen?!) ergens op kan hangen. We chillen lekker terwijl de gidsen de lunch bereiden, en na de lunch is het alweer tijd om te gaan: we willen morgen starten met de ‘motorbike loop’, dus moeten we vanavond nog Thakhek zien te bereiken! We nemen afscheid van Lien, die helaas niet met ons mee kan vanwege haar geplande vlucht naar huis, en gaan met z’n vieren weer verder. Vanuit het dorpje vlakbij het park lukt het Alicia en Justine een lift te regelen naar de openbare weg, waar we ongeveer een half uur zwaaien met ‘Thakhek’ op een briefje totdat iemand zo aardig is ons mee te nemen achterin z’n pick up tot het volgende dorp een heel stuk verderop :) Wanneer we daar uitstappen komt er een man naar ons toegerend die zegt dat de bus naar Thakhek klaarstaat. Geen idee hoe ‘ie weet dat we daarheen moeten, maar wat een timing! Eenmaal aangekomen in Thakhek is het al donker en lopen we voor het eerst tegen ‘t feit aan dat werkelijk alle hotels vol zitten.. Oei! Na lang doorzeuren bij één van de hotels blijkt er toch nog een kamer vrij, waar we een extra matras in mogen leggen. Gered!

De volgende morgen pakken we onze spullen voor de aankomende vier dagen, en huren we twee scooters. Allebei manueel, dus er moet eerst even een rondje geoefend worden… Gelukkig blijkt het super makkelijk en kunnen we, gewapend met een kaartje met de route, op pad! Zin in :) De eerste stop is in de Buddha cave, een, verrassend genoeg, grot met boeddha’s. Niet zo heel spannend, en ‘t is bloedje heet, dus we besluiten gauw door te touren naar de volgende stop: een meertje, voor een heerlijke duik! Inmiddels heeft Marc uit Spanje zich gezellig bij ons aangesloten. We lunchen met heerlijke noodle soup, en komen er daarna achter dat ‘t al best wel laat is. We hebben de eigenaar van de scooterverhuur, mister Ku, zo’n honderd keer beloofd niet in ‘t donker te rijden, maar we willen de volgende grot toch ook niet overslaan, en ach..we zijn toch vast voor ‘t donker wel op de eindbestemming van de eerste dag. De volgende grot is ‘n stuk mooier en groter, en zeker wel de moeite waard. Sowieso rijden we de hele dag al in een prachtige omgeving, omringd door super spitse bergen, echt super genieten om hier te rijden, met allemaal leuke mensen :) Na de grot kunnen we lekker doorrijden, bewonderen we de zonsondergang vanaf de bergen en, gek genoeg, wordt ‘t dan toch echt donker. En nee, we zijn er nog lang niet… De weg wordt steeds slechter en aan straatverlichting doen ze hier helaas niet! Laat ‘t mister Ku maar niet horen! Een flink lange hobbelige weg later komen we veilig en wel aan in ons eerste guesthouse. Super schattige huisjes, lekker eten (Franse frietjes mét mayonaise, mmmm), een kampvuur.. Zelfs een jeu-de-boules-veld ontbreekt niet, dus onze Franse maatjes kunnen hun geluk uiteraard niet op ;-) ‘t is een leuke avond rond het vuur, muziekje en biertje erbij.. Fijn!

De volgende dag vertrekken we wederom ietsje te laat (oeps) en belanden we al gauw op de zogenoemde ‘route de malade’ waar we vooraf al heel wat keren voor waren gewaarschuwd: een 4-uur lange onverharde weg met heel, heel veel gaten en los zand. Gelukkig zijn Martijn en die meiden scooter-masters en bereiken we het einde van deze weg zonder kleerscheuren, terwijl veel mensen aangaven dat vallen ‘part of the experience’ zou zijn. Ha, niet voor ons!! :) De natuur is super bijzonder hier, met allerlei grote vlaktes water met bomen er midden in. Nog nooit zoiets gezien! Na dit deel van de rit lunchen we lekker met gegrilde kip (terwijl de sandwiches die we hebben meegenomen liggen te verpieteren in de tas…kip gaat voor, altijd) en oefen ik een klein stukje met rijden. ‘T gaat best goed, alleen moet ik elke keer met terugschakelen kijken waar ‘t pedaal precies zit en fluistert Martijn me af en toe de hoognodige aanwijzingen toe (als in: ‘remmen’. Best belangrijk). Ik besluit dat het rijden toch meer voor Martijn is weggelegd, en bovendien begint ‘ie na dat half uurtje achterop al te piepen over pijnlijke benen, dus we wisselen weer van plek. We zoeken ons hopeloos naar de hotsprings, die of goed verstopt zitten, of droog staan vanwege het seizoen. Veel meer dan een plasje water konden we namelijk niet vinden.. Maar ach, de omgeving is mooi genoeg :). We kiezen een dorpje uit om te overnachten, maar hoe lang we ook rijden, het betreffende dorpje komt maar niet in zicht… Bij navraag blijken we veel te ver te zijn, en een uur geleden al het dorpje voorbij te zijn gereden. Aangezien daar een waterval zit die we volgende dag graag willen zien moeten we wel terug. En dus komen we dag twee iets later dan gepland aan op onze slaapplek. Uiteraard in het donker! Onderweg zien we nog een super toffe zonsondergang, is het verkeerd rijden toch nog ergens goed voor geweest :)

Derde dag van de loop besluiten we ‘s ochtends eerst de waterval te bezoeken. De heerlijke Laos-luiheid wordt weer bevestigd wanneer we een gids willen huren (‘t schijnt lastig te vinden te zijn, dus voor ons waarschijnlijk onmogelijk), maar de gids zelf ons vertelt dat het tegenwoordig goed aangegeven staat en ons een dikke korting geeft op entree zonder gids. Kan hij weer verder met z’n tukkie op de vloer :) Weg blijkt inderdaad prima te vinden, en ‘t is een leuk tochtje door ‘t bos, lekker een beetje klimmen erbij ook. Martijn en Justine nemen de alternatieve route over de rotsen, tot grote frustratie van Justine haar broek… Waterval is chill en lekker verkoelend, waardoor we iets te laat terugkeren naar de scooter en moeten haasten voor onze volgende bestemming: de Konglor-grot. Deze grot kun je alleen bezoeken met de boot, en ‘t is echt super vet. Omdat we redelijk laat zijn, zijn we de enige bezoekers en zodra je de ingang verlaat vaar je echt in ‘t donker-donker. Echt helemaal zwart :) voelt een beetje als de Efteling, haha. Na een tijdje varen stappen we uit en lopen we een stukje door de grot, om vervolgens weer een stuk verder te varen. De gids heeft alleen een hoofdlamp waarmee hij op het water schijnt, en af en toe heb je het echt gevoel dwars op de muren af te varen. Al met al heel tof! Na de grot besluiten we onze (wat we toen nog dachten) laatste avond met z’n vieren door te brengen bij mensen thuis in een dorpje vlakbij. We krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en de vader drinkt er gezellig eentje mee. Na het eten houden de kinderen en oma (denk ik) ons gezelschap en gaan we op zoek naar een spelletje die we allemaal kunnen spelen. Dat resulteert in een avondje kaartje-blazen, waar zowel kind als oma vrolijk aan mee kunnen doen. Oma neemt af en toe zelfs een slokje likeur als het haar beurt is (kind uiteraard niet ;)). Super leuk, en ik blijk er nog goed in te zijn ook (grapje natuurlijk). Als er een insect op m’n been blijkt te zitten (vind ik altijd zo leuk), pakt het kindje het van me af, gooit ‘m op het vuur, waarna oma ‘m lekker opknabbelt. Zo kan het natuurlijk ook… De volgende dag vertrekken we lekker op tijd (ook voor ‘t eerst) en genieten van de super mooie omgeving in het ochtendlicht. Wat een prachtig land is Laos! We scheuren over de hoofdweg terug richting Thakek, en komen er begin van de middag aan. Einde loop! Vies van de uitlaatgassen besluiten we toch te gaan voor een massage – vier dagen scooterrijden/achterop zitten ga je toch wel voelen in de spiertjes.. We worden in prachtige massage-pyjama’s gehesen en genieten van de lekkere massages van dubieuze (deels) vrouwelijke masseurs. Hoewel Martijn en ik gepland hadden nog een dagje te blijven omdat Martijn hier wilde rots klimmen, blijkt dit toch niet zoals verwacht (alleen maar een ochtend en niet echt de bergen in), dus we besluiten de traditie voort te zetten en die meiden te volgen richting zuid Laos. Gelukkig zijn we elkaar nog lang niet zat en hadden we al helemaal geen zin om afscheid te nemen :). De bus blijkt een local bus met (verrassend genoeg) teveel mensen en te weinig stoelen. Martijn moet genoegen nemen met een plastic krukje in het gangpad. Dat wordt een lange nacht..gelukkig valt het mee en hebben we binnen een uur gewone zitplekken. We hebben best honger maar geen eten (slim), dus wat een geluk als er ineens een gegrilde kip door het busraam heen komt vliegen… Inclusief sticky rice, jammie! ‘S ochtends komen we brak aan in het zuiden, worden we opgelicht door een nep taxi chauffeur en nemen we de boot richting Don Det, onderdeel van de ’4000 Islands’ in de Mekong. Wat je hier kunt doen? Helemaal. Niets. :) We huren voor 3 dollar per nacht een bungalow aan de rivier, uiteraard inclusief hangmat! Dankzij Martijn z’n aangeschafte hangmat en z’n nieuw vergaarde knooptechnieken schommelen we binnen de kortste keren gelukzalig op ons balkon, terwijl onder ons mensen zich zwetend in de mega hitte uitsloven in kayaks. Ha, ons niet gezien! Blog wordt ondertussen een beetje lang dus zal dit deel kort houden, aangezien we weinig meer hebben gedaan dan eten en drinken op fijne terrasjes in de zon aan het water :). Daarnaast hebben we twee dagen een fiets gehuurd om twee verschillende watervallen te bekijken. De tweede bleek nogal ver van huis, en we hadden onze buurman gezellig mee, die echt leuk en aardig was maar non-stop stoned en daardoor niet vooruit te branden op z’n fietsje – niet zo fijn, midden in de bloedhete zon, wetende dat je nog een paar kilometer te gaan hebt… De avonden vullen kosten wat meer moeite in Laos, aangezien alles volgens de wet om 23.00 dicht moet, en er af en toe geen mens te bekennen is.. ‘T enige nadeel van laagseizoen. De laatste avond met z’n vieren (en nu echt) kopen we onze eerste fles wijn in tijden, genieten! Daarna chillen we nog even op het strand. De volgende dag kunnen we ‘t echt niet langer ontkennen en wordt het tijd om afscheid te nemen van onze Franse toppers. Wij blijven nog een dagje, zij moeten door naar Cambodja. Heleboel tranen, en een stomme dag! Martijn maakt nog met een paar gasten een boottochtje, ik heb werkelijk geen zin om iets uit te voeren… Gelukkig is Frankrijk dichtbij, dus een reünie zal zeker snel volgen :)

De volgende dag is wederom een minder leuke: tijd om Laos alweer te verlaten. Op naar Bangkok, waar we een visum en vlucht moeten regelen voor ons volgende avontuur: Myanmar. Oprecht met pijn in ons hart steken we de grens over… Wat een prachtig land, heerlijke cultuur, mooie mensen – met het altijd vrolijke ‘sabaidee’ (hallo) & ‘kap chai lai lai’ (heel erg bedankt) – we gaan zeker nog een keer terug!

Inmiddels wederom een boek volgeschreven, nog een Myanmar en Nepal hoofdstuk te gaan, en dan ben ik weer up to date. Zal m’n best doen in de tijd die we nog hebben :) Hoop dat er in Nederland nog steeds warmte-records worden gebroken, of dat er tof schaatsweer in aantocht is voor de kou-liefhebbers!

Veel liefs van ons x

Ps1. And Alicia & Justine: Thank you again (can’t say it enough) for our lovely time together. You are the best, and we really miss you!
Ps2. Hiep, hiep..HOERA! Happy birthday to het allerbeste reismaatje & vriendje ter wereld :)

En voor de mensen zonder Facebook, nog wat leuke foto’s gemaakt door Alicia: